Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει:
Ξεκίνησα το ταξίδι μου στην Ιαπωνία ξέροντας μόνο δύο λέξεις.
Το άνθος κερασιάς, που λέγεται Σακουρά και την καρδιά, που λέγεται στα ιαπωνικά Κοκορό.
Για αρχή, ίσως αρκούν.
Θεωρητικά τα άνθη κερασιάς και η καρδιά είναι τόποι που ανθεί ο έρωτας. Τα πρώτα ρίχνουν τις σκιές τους πάνω στους ερωτευμένους και το άρωμά τους στα μονοπάτια τους. Η καρδιά είναι το παν.Κυριολεκτικά και αλληγορικά, εκεί ξεκινά η αγάπη και τα συναισθήματα. Εκεί τελειώνει, σαν ο παλμογράφος δείξει ευθεία γραμμή.
Στους θρύλους του κόσμου, λαοί του κόσμου. Εκφάνσεις και εκφράσεις έρωτα και ερωτισμού. Τέχνη λέξεων και αρώματα. Στην Ιαπωνία μάλιστα οι κερασιές ανθίζουν υπέροχα. Σαν τις δικές μας επαναστάτριες αμυγδαλιές. Μόνο που φέτος οι άνθρωποι εκεί δεν θα ερωτευτούν, κι αν ερωτευτούν δεν θα το δείξουν. Οι τραγωδίες ξεπερνούν τον έρωτα. Μετά όμως, η μαγική του συνταγή, τις ξεπερνά, σαν τον χρόνο τον αέναο, που γιατρεύει.
Σε άλλες μεριές και θωριές του κόσμου, άλλοι άνθρωποι πολεμούν, άλλοι χάνουν πατρίδες, άλλοι ανθίζουν σαν λουλούδια και άλλοι σιωπούν βουβά.Κι άλλοι πολλοί, μιλούν για οικονομική κρίση.Ζουν εντός της.Την πολεμούν.Την αντιμετωπίζουν ή λυγίζουν.
Στις θωριές αυτές τις τελευταίες, επικρατεί γκρίνια και μιζέρια. Λέξεις χωρίς αξία πανανθρώπινη. Λέξεις που δεν μας αρμόζουν. Σαν πλαστά τιμολόγια που οδηγούν σε ανθρώπινα ρήγματα.
Ο δικός μας γαλάζιος πλανήτης νοσεί.
Θυμωμένα σύννεφα, μελλοντικές βροχές που θα ξεσπάσουν, φλέβες ανορυγμένης γης, άνθρωποι σε αέναη κίνηση.
Από ψηλά ωστόσο, η θέα είναι διαφορετική. Επιτεύγματα, ομορφιά, χρώματα, θαύματα...που γεννούν ελπίδα, έρωτα, γένεση και φως.
Το βέλος ενός μικρού συμβολικού Θεού, ανθίσταται και αποζημιώνει.
Ενεργοποιεί τα μόριά μας, να επιζήσουμε, να γελάσουμε, να αφουγκραστούμε τη ζωή σε κάθε της έκφραση. Να χτυπά η καρδιά δυνατά, ασταμάτητα, ακούραστα.
Ο λόγος να πραγματώνεται ως διάλογος
Η επιβίωση να καθορίζεται από τη συμβίωση
Η κοινωνία με την επικοινωνία
Ο άνθρωπος με την ανθρωπιά
Κλείστε τα μάτια και δείτε... εικόνες για ανάσες, συναισθήματα και θάλασσες. Εικόνες ζωής ανεξίτηλες.
Ευτυχία και λάμψη σε κάθε ηλικία στην οποία βρισκόμαστε, προσωπικές στιγμές έντονες και πάθος, κρασί και μυρωδιές, ταξίδια, αγέρηδες και αστέρια, στη στέγη του πλανήτη, όλοι εμείς,
ένας κόσμος εκθαμβωτικός που όμως πέφτει...
Και όταν πέφτουμε, πρέπει να μάθουμε να σηκωνόμαστε
Από τον έρωτα αντλούμε όλες μας τις δυνάμεις
Παραδόξως όμως, εκεί εναποθέτουμε και όλες μας τις αδυναμίες
Κλείνω με τον προφητικό Α.Σικελιανό
Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»
νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...
Οι άνθρωποι θα ερωτεύονται...
MK-K στο περιοδικό Κ του Καλαμαρί
Ξεκίνησα το ταξίδι μου στην Ιαπωνία ξέροντας μόνο δύο λέξεις.
Το άνθος κερασιάς, που λέγεται Σακουρά και την καρδιά, που λέγεται στα ιαπωνικά Κοκορό.
Για αρχή, ίσως αρκούν.
Θεωρητικά τα άνθη κερασιάς και η καρδιά είναι τόποι που ανθεί ο έρωτας. Τα πρώτα ρίχνουν τις σκιές τους πάνω στους ερωτευμένους και το άρωμά τους στα μονοπάτια τους. Η καρδιά είναι το παν.Κυριολεκτικά και αλληγορικά, εκεί ξεκινά η αγάπη και τα συναισθήματα. Εκεί τελειώνει, σαν ο παλμογράφος δείξει ευθεία γραμμή.
Στους θρύλους του κόσμου, λαοί του κόσμου. Εκφάνσεις και εκφράσεις έρωτα και ερωτισμού. Τέχνη λέξεων και αρώματα. Στην Ιαπωνία μάλιστα οι κερασιές ανθίζουν υπέροχα. Σαν τις δικές μας επαναστάτριες αμυγδαλιές. Μόνο που φέτος οι άνθρωποι εκεί δεν θα ερωτευτούν, κι αν ερωτευτούν δεν θα το δείξουν. Οι τραγωδίες ξεπερνούν τον έρωτα. Μετά όμως, η μαγική του συνταγή, τις ξεπερνά, σαν τον χρόνο τον αέναο, που γιατρεύει.
Σε άλλες μεριές και θωριές του κόσμου, άλλοι άνθρωποι πολεμούν, άλλοι χάνουν πατρίδες, άλλοι ανθίζουν σαν λουλούδια και άλλοι σιωπούν βουβά.Κι άλλοι πολλοί, μιλούν για οικονομική κρίση.Ζουν εντός της.Την πολεμούν.Την αντιμετωπίζουν ή λυγίζουν.
Στις θωριές αυτές τις τελευταίες, επικρατεί γκρίνια και μιζέρια. Λέξεις χωρίς αξία πανανθρώπινη. Λέξεις που δεν μας αρμόζουν. Σαν πλαστά τιμολόγια που οδηγούν σε ανθρώπινα ρήγματα.
Ο δικός μας γαλάζιος πλανήτης νοσεί.
Θυμωμένα σύννεφα, μελλοντικές βροχές που θα ξεσπάσουν, φλέβες ανορυγμένης γης, άνθρωποι σε αέναη κίνηση.
Από ψηλά ωστόσο, η θέα είναι διαφορετική. Επιτεύγματα, ομορφιά, χρώματα, θαύματα...που γεννούν ελπίδα, έρωτα, γένεση και φως.
Το βέλος ενός μικρού συμβολικού Θεού, ανθίσταται και αποζημιώνει.
Ενεργοποιεί τα μόριά μας, να επιζήσουμε, να γελάσουμε, να αφουγκραστούμε τη ζωή σε κάθε της έκφραση. Να χτυπά η καρδιά δυνατά, ασταμάτητα, ακούραστα.
Ο λόγος να πραγματώνεται ως διάλογος
Η επιβίωση να καθορίζεται από τη συμβίωση
Η κοινωνία με την επικοινωνία
Ο άνθρωπος με την ανθρωπιά
Κλείστε τα μάτια και δείτε... εικόνες για ανάσες, συναισθήματα και θάλασσες. Εικόνες ζωής ανεξίτηλες.
Ευτυχία και λάμψη σε κάθε ηλικία στην οποία βρισκόμαστε, προσωπικές στιγμές έντονες και πάθος, κρασί και μυρωδιές, ταξίδια, αγέρηδες και αστέρια, στη στέγη του πλανήτη, όλοι εμείς,
ένας κόσμος εκθαμβωτικός που όμως πέφτει...
Και όταν πέφτουμε, πρέπει να μάθουμε να σηκωνόμαστε
Από τον έρωτα αντλούμε όλες μας τις δυνάμεις
Παραδόξως όμως, εκεί εναποθέτουμε και όλες μας τις αδυναμίες
Κλείνω με τον προφητικό Α.Σικελιανό
Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»
νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...
Οι άνθρωποι θα ερωτεύονται...
MK-K στο περιοδικό Κ του Καλαμαρί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου