Οιδίποδας, Σφίγγα, Εικασίες...

Στις 22 Αυγούστου 2006, τέσσερις χιλιάδες μαθηματικοί συνέρρευσαν στη Μαδρίτη για να παρακολουθήσουν το 25ο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών, και να παρευρεθούν στην απονομή του Μεταλλίου Φιλντς (το "Νόμπελ" των μαθηματικών). Το βραβείο θα απένειμε ο Βασιλιάς Χουάν Κάρλος σ' έναν μυστηριώδη ρώσο μαθηματικό από την Αγία Πετρούπολη, τον Γκριγκόρι Πέρελμαν, για το μνημειώδες επίτευγμά του: την απόδειξη της Εικασίας του Πουανκαρέ. Όμως, αυτή η εκκεντρική ιδιοφυΐα ουδέποτε εμφανίστηκε· αγνόησε τους πάντες· ακόμη και το έπαθλο: ένα εκατομμύριο δολάρια.

Η ιστορία ξεκινά το 1904, όταν ο γάλλος σοφός και εξαιρετικός μαθηματικός Ανρί Πουανκαρέ επινόησε ένα πολύ απλό πρόβλημα: Φανταστείτε ένα μυρμήγκι να περιφέρεται ανέμελο σε μια μεγάλη επιφάνεια. Πώς θα μπορούσε να "γνωρίζει" εάν η επιφάνεια είναι επίπεδη, σφαιρική, ή άλλου είδους; Το μυρμήγκι θα έπρεπε να "ανυψωθεί" στο χώρο, ώστε να την παρατηρήσει από ψηλά. Άραγε, υπάρχει τρόπος να αποδείξουμε ότι το σχήμα μιας επιφάνειας είναι σφαιρικό χωρίς καν να το δούμε;

Ο Πουανκαρέ έδωσε μια εξαιρετική απόδειξη σ' αυτόν το γρίφο, όμως σύντομα κατάλαβε ότι ήταν ατελής. Έκτοτε, η εικασία του έγινε το Άγιο Δισκοπότηρο για τους μαθηματικούς όλου του κόσμου. Εάν κατάφερναν να την αποδείξουν, θα μπορούσαν να κατανοήσουν σε βάθος πώς είναι οι χώροι των ανώτερων διαστάσεων, και πιθανότατα να αποφανθούν για το σχήμα που έχει το Σύμπαν μας.

Το μεγαλύτερο μαθηματικό πρόβλημα της εποχής, -το οποίο ανήκει στον πυρήνα του νέου κλάδου της τοπολογίας, που ουσιαστικά ίδρυσε ο Πουανκαρέ- παρέμενε ανεπίλυτο μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, όταν ο παράξενος ρώσος ερημίτης "ανέβασε" την απόδειξή του στο Διαδίκτυο, "τρέλανε" ολόκληρη τη μαθηματική κοινότητα, και μετέτρεψε την εικασία σε θεώρημα.

Φανταστείτε τον Οιδίποδα να λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας μόνο και μόνο για να αρνηθεί το στέμμα που του δίνεται ως έπαθλο. Μια σύγχρονη εκδοχή αυτού του αλλόκοτου γεγονότος αποτελεί τη ραχοκοκαλιά αυτής της μαθηματικής περιπέτειας.

Ένας σημαντικός μαθηματικός των αρχών του 20ού αιώνα, εκατό χρόνια δραματικών ανατροπών, ένας πάμφτωχος εκκεντρικός ήρωας του 2003, και ένα έπαθλο ενός εκατομμυρίου δολαρίων...

Ατονικό, Μονοτονικό...Δύναμη, Πόλεμος, Συνενοχή

Ο Οδυσσέας με τη Ναυσικά
Κατά τον Γκαιτε
Είναι ένα από τα πιο διακριτικά και ανομολόγητα ειδύλλια στην Παγκόσμια
Ιστορια
…………………………..
Στην αληθεια αυτή λοιπον,

η Ομορφια είναι επικίνδυνη
τη Σοφία πρεπει να την κερδίσεις
η Αγαπη είναι δικη σου επιλογη

και η ευχη,

Ειθε να εχεις μια καρδιά γεμάτη αγαπη
ειθε να υπαρχει πάντα κατι που θελεις να το μαθεις
κατι που να θελεις να το κανεις και ένα μερος που να θελεις να πας
ένα προσωπο που να θελεις να συναντησεις
…………….
Να βρισκεις την ευτυχία στα μικρα πραγματα
Αυτά δινουν στη μεγαλη ευτυχια την ευκαιρια να σε πλησιασει αθορυβα

Να διακινδυνευεις και να προσπαθεις
Να διακινδυνευεις και να δινεις
Να διακινδυνευεις και να αγαπας

Ειθε να μυριζεις καραμελας αρωμα, πευκο, κανελλα, φρυγανισμενο ψωμι, σοκολατα και καφε, ρετσινι και μαστιχα, πορτοκαλι και μυρτιλλα, νωπο χωμα και βροχη, γλυκοριζα και γαρυφαλλο
…………………..
Καποτε, ξερεις, λενε, πως ένα τριανταφυλλο ονειρευοταν μερα νυχτα ότι του κρατουσαν συντροφια οι μελισσες, όμως καμια δεν πηγαινε στα πεταλα του
ένα βραδι καθως περνουσε ο καιρος, το φεγγαρι το ρωτησε

Δεν εχεις κουραστει να τις περιμενεις και να μην ερχονται;
Ισως, ειπε το λουλουδι
Πρεπει όμως να συνεχισω να παλευω

Γιατι; ρωτησε το φεγγαρι
Επειδη αν δεν ανοιξω, θα μαραθω
……………..
ο Χρονος δεν αλλαζει τον ανθρωπο
η Αγαπη τον αλλαζει
……………………………….
Η ευτυχια δεν είναι ο σκοπος αλλα ο ιδιος ο δρομος
Δεν είναι αναπαυλα, είναι προσπαθεια που πετυχαινει ή αποτυχια που ξεπερνιεται
Η ευτυχια δεν βρισκεται στο Είναι ή στο Έχειν
Αλλα στη δραση και την αγαπη.

Που δεν εκπίπτει.
Μ.
 

Η Ζητιάνα του Λοκάρνο

Η "Ζητιάνα του Λοκάρνο" αποτελεί το πιο σύντομο από τα εννέα διηγήματα
του γερμανού πεζογράφου και θεατρικού συγγραφέα Χάινριχ φον Κλάιστ, τα
οποία λόγω της μεγάλης τους έκτασης χαρακτηρίζονται συνήθως νουβέλες.
Πρόκειται για μια "μοναδική", όπως έχει ονομαστεί, "περίπτωση"
πεζογραφίας -"εκτός τόπου και χρόνου" στην εποχή της και χωρίς
μεταγενέστερους μιμητές- που στηρίζεται σε μια εκκεντρική αφηγηματική
τεχνική και σ' ένα εξίσου εκκεντρικό περιεχόμενο.

Ο αφηγητής στις νουβέλες του Κλάιστ εξιστορεί με απάθεια, ψυχρότητα
αλλά και εξαιρετική ακρίβεια, ακραία ανθρώπινα περιστατικά και οριακές
ψυχικές καταστάσεις, που εξωθούνται στα άκρα "ως την ψύχωση, την
παραφροσύνη και τον θάνατο" με την παρέμβαση σκοτεινών εξω-κοσμικών
δυνάμεων. Το υπερφυσικό στοιχείο γίνεται αντιληπτό ως μια αρχέγονη
δύναμη παραλόγου, που ανατρέπει τους νόμους της φύσης και της
ανθρώπινης λογικής, για να αποκαταστήσει, όπως φαίνεται στη "Ζητιάνα
του Λοκάρνο", μια διαταραγμένη ηθική ισορροπία.

Έτσι, ο τρόμος που προκαλούν οι ιστορίες του Κλάιστ δεν προέρχεται
τόσο από την παρουσία της υπερφυσικής μορφής όσο από τη διαπίστωση του
αδιεξόδου της ανθρώπινης λογικής και της εξουδετέρωσης της ανθρώπινης
βούλησης μπροστά σε μιαν απροσδιόριστη αμείλικτη νομοτέλεια.
Έξι διηγήματα, αντιπροσωπευτικά διαφόρων κατηγοριών φανταστικής
πεζογραφίας, που μπορούν να συσχετιστούν με τη "Ζητιάνα του Λοκάρνο",
για να προσδιοριστεί ουσιαστικότερα η λειτουργία του φανταστικού στο
διήγημα του Κλάιστ. Tο διήγημα του Κ. Π. Καβάφη "Eις το φως της
ημέρας" αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα "αμιγούς" φανταστικής
ιστορίας, στην οποία είναι εμφανής ο δισταγμός του αναγνώστη απέναντι
στο υπερφυσικό. Το διήγημα του Νίκου Νικολαΐδη "Μεταθάνατο"  αποτελεί
μια παράλληλη θεματικά ιστορία με αυτή του Κλάιστ, σχετικά με την
εμφάνιση του φαντάσματος μιας φτωχής γυναίκας, που ο ήρωας του
διηγήματος σκότωσε κατά λάθος. Το διήγημα του Ε. Α. Πόε "Η πτώση του
οίκου των Ώσερ" είναι μια "παράξενη", απλώς, ιστορία, όπου τα
υπερφυσικά συμβάντα εξηγούνται τελικά με τη λογική. Δύο αλληγορικά
φανταστικά διηγήματα, τον "Oυίλιαμ Ουίλσον" του Πόε, μια ιστορία που
περιέχει ρητές ενδείξεις για την αλληγορική της ανάγνωση, και τη
"Μύτη" του Νικολάι Γκόγκολ, που αναγγέλλει τη λογοτεχνία του
υπερφυσικού του 20ου αιώνα, καθώς προτείνει ως αλληγορική σημασία του
κειμένου τη μη-σημασία της αλληγορίας. Το διήγημα του Όσκαρ Γουάιλντ
"To φάντασμα του Κάντερβιλ" , αποτελεί παρωδία του φανταστικού:
εξιστορεί τις ταπεινώσεις του φαντάσματος ενός πύργου, οι ιδιοκτήτες
του οποίου δεν παίρνουν στα σοβαρά την "τρομερή" παρουσία του. Τέλος,
στο διήγημα της Βιρτζίνια Γουλφ "Στοιχειωμένο σπίτι",  το υπερφυσικό
δεν συγκροτεί φανταστική αφήγηση αλλά διαχέεται ως εντύπωση στον
εσωτερικό μονόλογο της ηρωίδας.

"H ζητιάνα του Λοκάρνο" μπορεί να συσχετιστεί και με ειδικότερες
φανταστικές αφηγηματικές κατηγορίες, σύγχρονές της ιστορικά, όπως
είναι το γοτθικό μυθιστόρημα και το ρομαντικό παραμύθι, δύο είδη που
αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο του ρομαντισμού στα τέλη του 18ου και στις
αρχές του 19ου αιώνα. Το διήγημα του Κλάιστ μοιράζεται με το γοτθικό
μυθιστόρημα τα κύρια στοιχεία του τυπικού του διάκοσμου, όπως είναι η
σκοτεινή ατμόσφαιρα των στοιχειωμένων πύργων με τα μυστηριώδη ανήλιαγα
δωμάτια και τις εφιαλτικές φασματικές φιγούρες, που εμφανίζονται για
να αποδώσουν δικαιοσύνη...

ΠΥΛΗ

Το Στερέωμα μέσα από μια άδεια κονσέρβα...

Τη μέρα αν βάλω στον ήλιο έναν καθρέφτη και ρίξω το φως στα γύρω δέντρα θα μιμηθώ την αντανάκλαση του φωτός στη Σελήνη, αφού η Σελήνη δεν έχει δικό της φως.

Ψηλά ανάμεσα στον Τοξότη και τον Υδροχόο, περιφέρεται στον Ουρανό ο Αιγόκερως.
Οι Αζτέκοι τον φαντάζονταν σαν φάλαινα, οι Ινδοί σαν αντιλόπη και οι Έλληνες τον αποκαλούσαν η Πύλη των Θεών, ενώ για τους Ασσύριους ήταν μπαρμπούνι.

Το γνωστότερο ίσως αστέρι του Κόσμου είναι το Αστέρι του Βορρά ή Πολικός Αστέρας, παρόλο που έχει ένα σωρό άλλα ονόματα. Για τους Ναβάχο είναι το Αστέρι που δεν Κινείται.
Για τους Κινέζους είναι ο μεγάλος αυτοκράτορας του Ουρανού.

Από καταβολής κόσμου, ο άνθρωπος ατενίζει το στερέωμα για να καταλάβει που βρίσκεται.
Όταν ήμουν μικρή έπαιρνα μια άδεια κονσέρβα και σκέπαζα τη μια πλευρά της με αλουμινόχαρτο και άνοιγα τρύπες με την καρφίτσα στο σχήμα κάποιου αστερισμού.

Στην άλλη πλευρά άναβα έναν φακό και είχα το δικό μου προσωπικό πλανητάριο.
Πόσοι ταξιδευτές δεν περίμεναν να νυχτώσει για να τους δείξει το δρόμο το Αστέρι του Βορρά.!

Μ.Κ
Η Ιστορία των Αισθήσεων

Όλα κύκλος είναι...

Το λεπτό Άρωμα της Αγάπης...
Απλώθηκε όταν οι Σάββας Γιαγτζόγλου και Σούλα Καραμεσίνη πρότειναν να ανεβάσουν το θεατρικό έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα».
Έργο με απόφοιτους της Ελληνογαλλικής Σχολής Καλαμαρί, αφιερωμένο στον Χρήστο Καζάκο.
Στην προσφορά αγάπης απαντάς ανεπιφύλακτα ναι με αγάπη...

Σήμερα στις 7 το απόγευμα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία, μια καταπληκτική παράσταση, με φόντο τον Λόρκα... μέσα σε ένα άνυδρο Ισπανικό Χωριό, ένα δράμα που εκτυλλίσεται στο Σπίτι της Μπερνάντα.

Η λαική ψυχή της Ανδαλουσιανής Γης...
Τα έσοδα θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό.

Σακουρά, Κοκορό

Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει:

Ξεκίνησα το ταξίδι μου στην Ιαπωνία ξέροντας μόνο δύο λέξεις.

Το άνθος κερασιάς, που λέγεται Σακουρά και την καρδιά, που λέγεται στα ιαπωνικά Κοκορό.

Για αρχή, ίσως αρκούν.

Θεωρητικά τα άνθη κερασιάς και η καρδιά είναι τόποι που ανθεί ο έρωτας. Τα πρώτα ρίχνουν τις σκιές τους πάνω στους ερωτευμένους και το άρωμά τους στα μονοπάτια τους. Η καρδιά είναι το παν.Κυριολεκτικά και αλληγορικά, εκεί ξεκινά η αγάπη και τα συναισθήματα. Εκεί τελειώνει, σαν ο παλμογράφος δείξει ευθεία γραμμή.

Στους θρύλους του κόσμου, λαοί του κόσμου. Εκφάνσεις και εκφράσεις έρωτα και ερωτισμού. Τέχνη λέξεων και αρώματα. Στην Ιαπωνία μάλιστα οι κερασιές ανθίζουν υπέροχα. Σαν τις δικές μας επαναστάτριες αμυγδαλιές. Μόνο που φέτος οι άνθρωποι εκεί δεν θα ερωτευτούν, κι αν ερωτευτούν δεν θα το δείξουν. Οι τραγωδίες ξεπερνούν τον έρωτα. Μετά όμως, η μαγική του συνταγή, τις ξεπερνά, σαν τον χρόνο τον αέναο, που γιατρεύει.
Σε άλλες μεριές και θωριές του κόσμου, άλλοι άνθρωποι πολεμούν, άλλοι χάνουν πατρίδες, άλλοι ανθίζουν σαν λουλούδια και άλλοι σιωπούν βουβά.Κι άλλοι πολλοί, μιλούν για οικονομική κρίση.Ζουν εντός της.Την πολεμούν.Την αντιμετωπίζουν ή λυγίζουν.

Στις θωριές αυτές τις τελευταίες, επικρατεί γκρίνια και μιζέρια. Λέξεις χωρίς αξία πανανθρώπινη. Λέξεις που δεν μας αρμόζουν. Σαν πλαστά τιμολόγια που οδηγούν σε ανθρώπινα ρήγματα.

Ο δικός μας γαλάζιος πλανήτης νοσεί.

Θυμωμένα σύννεφα, μελλοντικές βροχές που θα ξεσπάσουν, φλέβες ανορυγμένης γης, άνθρωποι σε αέναη κίνηση.

Από ψηλά ωστόσο, η θέα είναι διαφορετική. Επιτεύγματα, ομορφιά, χρώματα, θαύματα...που γεννούν ελπίδα, έρωτα, γένεση και φως.

Το βέλος ενός μικρού συμβολικού Θεού, ανθίσταται και αποζημιώνει.

Ενεργοποιεί τα μόριά μας, να επιζήσουμε, να γελάσουμε, να αφουγκραστούμε τη ζωή σε κάθε της έκφραση. Να χτυπά η καρδιά δυνατά, ασταμάτητα, ακούραστα.

Ο λόγος να πραγματώνεται ως διάλογος

Η επιβίωση να καθορίζεται από τη συμβίωση

Η κοινωνία με την επικοινωνία

Ο άνθρωπος με την ανθρωπιά

Κλείστε τα μάτια και δείτε... εικόνες για ανάσες, συναισθήματα και θάλασσες. Εικόνες ζωής ανεξίτηλες.

Ευτυχία και λάμψη σε κάθε ηλικία στην οποία βρισκόμαστε, προσωπικές στιγμές έντονες και πάθος, κρασί και μυρωδιές, ταξίδια, αγέρηδες και αστέρια, στη στέγη του πλανήτη, όλοι εμείς,

ένας κόσμος εκθαμβωτικός που όμως πέφτει...

Και όταν πέφτουμε, πρέπει να μάθουμε να σηκωνόμαστε

Από τον έρωτα αντλούμε όλες μας τις δυνάμεις

Παραδόξως όμως, εκεί εναποθέτουμε και όλες μας τις αδυναμίες

Κλείνω με τον προφητικό Α.Σικελιανό

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»

μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...

μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,

τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»

νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,

νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...



Οι άνθρωποι θα ερωτεύονται...

MK-K στο περιοδικό Κ του Καλαμαρί

Πατριαρχική Σχολή Αλεξάνδρειας

Την  26η Μαΐου ε.ε. στην Ιερά Πατριαρχική Μονή του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου Αλεξανδρείας, η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β’ προεξήρχε της τελετής απονομής των πτυχίων των αποφοίτων αφρικανών σπουδαστών της Πατριαρχικής Σχολής "Αγιος Αθανάσιος" για τον ακαδημαϊκό κύκλο 2009-2011.

Η τελετή ξεκίνησε με εκκλησιαστικούς ύμνους που με περισσή δεξιότητα απέδωσαν οι απόφοιτοι. Ακολούθως ο Μακαριώτατος πήρε το λόγο, εξαίροντας τον καταρτισμό ανθρώπινου δυναμικού και μάλιστα με ειδικά προσόντα ως όρο απαραίτητο προκειμένου η Αγιωτάτη Εκκλησία του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου, να ανταποκριθεί στις αυξημένες ποιμαντικές και ανθρωπιστικές ανάγκες της αφρικανικής ηπείρου.

Στους αποφοίτους της Σχολής απηύθυνε συμβουλές και υποθήκες πατρικές, αλλά και επαίνους για τη φιλότιμη προσπάθεια τους. Τους ζήτησε να φανούν αντάξιοι της υψηλής ευθύνης που εμπερικλείει η ιεραποστολική διακονία και τους διαβεβαίωσε ότι θα βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό τους, πατέρας και σταθερός συμπαραστάτης στον επίμοχθο αγώνα τους. Τους παρότρυνε να εφαρμόσουν στην πράξη την ευαγγελική περικοπή "πορευθέντες εις τόν κόσμο άπαντα, κηρύξατε τό ευαγγέλιον πάση τη κτίσει", ενώ τους κάλεσε, επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, να μη λησμονήσουν ότι η καρδιά της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αφρικής χτυπά στο Ιερό Κέντρο της Αλεξάνδρειας, στο παλαίφατο Πατριαρχείο.

Ο Μακαριώτατος επεφύλαξε ξεχωριστό έπαινο προς τον Σχολάρχη, τον Πανοσιολ. Αρχιμ. κ. Νάρκισσο Γκάμο, τον Ηγούμενο της Μονής του Αγίου Σάββα, τον Πανοσιολ. Αρχιμ. κ. Μελέτιο Κούμανη και το διδακτικό προσωπικό της Πατριαρχικής Σχολής για τον καταβληθέντα κόπο και τον θερμουργό ζήλο με τον οποίο συνέδραμαν τους αποφοίτους στην εκπλήρωση των εκπαιδευτικών τους στόχων.

Εξ αυτής της αφορμής η ΑΘΜ εξέφρασε ευγνώμονες ευχαριστίες, διά του τιμώντος την εκδήλωση Εντιμ. Γενικού Προξένου της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια κ. Γεωργίου Διακοφωτάκη, προς την Ελληνική Πολιτεία και ιδιαιτέρως προς το Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων για την πολύτιμη συμβολή τους στην εύρρυθμη λειτουργία της Σχολής.

Επιπροσθέτως, ευχαρίστησε το ευσεβές ποίμνιο για τη στοργή που επέδειξε προς τον υπό της Πατρι αρχικής Σχολής εκπροσωπούμενο υψηλό προορισμό και την αγάπη του προς τους οικοτρόφους σπουδαστές της, η οποία συχνά εκφράστηκε διά προσφορών εκ του περισσεύματος ή του υστερήματος του.

Μετά την απονομή των πτυχίων ακολούθησε εόρτια δεξίωση, ενώ επίσημο γεύμα παρατέθηκε προς τιμήν των αποφοίτων στην τράπεζα της Μονής.

Θαλασσινές Ιστορίες..

...Ο γλάρος Ιωνάθαν πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του μόνος αλλά πέταξε πολύ μακριά, πέρα κι από τους Μακρινούς Βράχους.

Η μεγάλη του θλίψη δεν οφειλόταν τόσο στη μοναξιά όσο στο ότι οι άλλοι γλάροι δε θέλησαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε.

Είχαν αρνηθεί να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν.
Εκείνος πάλι, κάθε μέρα, μάθαινε και πιο πολλά.

Έμαθε να κοιμάται στον αέρα και χαράζοντας μια νυκτερινή πορεία δια μέσου του θαλασσινού ανέμου, κάλυπτε εκατό μίλια από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το χάραμα.
Θα αρχίσεις να πλησιάζεις τον παράδεισο, Ιωνάθαν, τη στιγμή πού θα πλησιάσεις την τέλεια ταχύτητα.Κι αυτό δεν σημαίνει να πετάς χίλια μίλια την ώρα ή ένα εκατομμύριο ή να πετάς με την ταχύτητα του φωτός.

Γιατί ο κάθε αριθμός είναι ένα όριο και η τελειότητα δέν έχει όρια.

Μπορούμε να μάθουμε να είμαστε ελεύθεροι. Να μάθουμε να πετάμε...

Ιωνάθαν, Ρ.Μπαχ

Εκδηλώσεις, Βιβλίο, Ποίηση, Λογοτεχνία

Αναγόρευση του Ντίνου Χριστιανόπουλου σε επίτιμο διδάκτορα (01/06/2011)

Αναγόρευση του λογοτέχνη, κριτικού, βιβλιογράφου και εκδότη Ντίνου Χριστιανόπουλου σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ. Η αναγόρευση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, 1η Ιουνίου 2011 (ώρα 11 π.μ.), στην αίθουσα τελετών του παλαιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής.

Εκδήλωση για τον Καζαντζάκη στο Βουκουρέστι

Εκδήλωση για τον Νίκο Καζαντζάκη διοργάνωσαν στο Βουκουρέστι η "Διεθνής Εταιρεία Φίλων του Νίκου Καζαντζάκη" και ο εκδοτικός οίκος "Ομόνοια", στην έδρα της Ένωσης Ελλήνων Ρουμανίας.

Διάλεξη του Ανδρέα Γ. Λίτου: "Γιάννης Ρίτσος. Οι παραδοσιακές χριστιανικές καταβολές στην ποίησή του" (30/05/2011)

Η Εταιρεία Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος σας προσκαλεί στη διάλεξη του Δρ Ανδρέα Γ. Λίτου με θέμα: "Γιάννης Ρίτσος. Οι παραδοσιακές χριστιανικές καταβολές στην ποίησή του" που θα γίνει τη Δευτέρα 30 Μαΐου 2011, στις 7.30μ.μ., στην αίθουσα της Ομοσπονδίας Δυτικομακεδονικών Σωματείων Θεσσαλονίκης, οδός Βενιζέλου 30, 3ος όροφος.

Δι-ημερίδα: "Γλώσσα, γραμματισμός και λογοτεχνία σε σχολικά και εξωσχολικά πλαίσια" (27-28/05/2011)

Δι-ημερίδα με θέμα "Γλώσσα, γραμματισμός και λογοτεχνία σε σχολικά και εξωσχολικά πλαίσια" διοργανώνεται στην Παιδαγωγική Σχολή του Α.Π.Θ. από το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης ( Π.Τ.Δ.Ε.) -Κατεύθυνση της Διδακτικής της Γλώσσας. H Δι-ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 27 Μαΐου 2011 και ώρα 17.00 και το Σάββατο 28 Μαΐου 2011 και ώρα 9.15, στον Πύργο της Παιδαγωγικής Σχολής στο Α.Π.Θ.

Αφιέρωμα για τα 60 χρόνια από το θάνατο του Γ. Ξενόπουλου

Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού Παιδείας και Τουρισμού και η Διεύθυνση Βιβλιοθηκών του Δήμου Θεσσαλονίκης τιμούν τα 60 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου μας λογοτέχνη Γρηγόριου Ξενόπουλου. Ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα με την κινητή Έκθεση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου θα φιλοξενηθεί στις Περιφερειακές Βιβλιοθήκες του Δήμου μας.

Διαλέξεις της Μ. Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου για τον Παπαδιαμάντη (30/05/2011 & 06/06/2011)

Εκατό χρόνια από το θάνατο του  διηγηματογράφου, η φιλόλογος Μ. Σπυροπούλου-Θεοδωρίδου παρουσιάζει σε δύο διαλέξεις στοιχεία για την προσωπικότητα και το έργο του "'Αγιου των Ελληνικών Γραμμάτων". Οι διαλέξεις θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 30 Μαίου και τη Δευτέρα 6 Ιουνίου (ώρα 7 μ.μ.), στη Βορέειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Αμαρουσίου (Στέφανου Δραγούµη 30 και Μιλτιάδου, Μαρούσι).

Διάλεξη του Στ. Ροζάνη: Υπερρεαλισμός: ο απόγονος του Ρομαντισμού (30/05/2011)

Διάλεξη του ποιητή και δοκιμιογράφου Στ. Ροζάνη στο πλαίσιο του σεμιναρίου του για την επιρροή του ρομαντικού κινήματος στη σύγχρονη τέχνη. Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Φρυσίρα (Μονής Αστερίου 3, Πλάκα), τη Δευτέρα 30 Μαίου (7-8.30 μ.μ.).

Συζήτηση για τα βιβλία του Νίκου Καρακάση & το ψηφιακό βιβλίο στη λογοτεχνία (30/05/2011)

Ο συγγραφέας των βιβλίων «Βασιλιάς Ίκελος» και του free ebook «H σιωπή της πόλης» συνομιλεί για τα έργα του και την πραγματικότητα του ψηφιακού βιβλίου στη λογοτεχνία με τους Γ. Γλυκοφρύδη (συγγραφέας), Γ. Πλιώτας (υπεύθυνος των Βορειοδυτικών Εκδόσεων) και Λ. Tσιάβου (φιλόλογος). Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 30 Μαίου 2011 (ώρα 7.30 μ.μ.), στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων).

30ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (03-19/06/2011)

Το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στην ιστορική παραλία του Λευκού Πύργου από τις 3 έως τις 19 Ιουνίου 2011 με τη συμμετοχή εκδοτών απ΄ όλη την Ελλάδα. Η διοργάνωση γίνεται από το Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας και το Κέντρο Πολιτισμού και Βιβλίου Νοτιοανατολικής Ευρώπης, σε συνεργασία με το Δήμο Θεσσαλονίκης, και τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Η φετινή επετειακή διοργάνωση, είναι αφιερωμένη στον άγιο των ελληνικών γραμμάτων Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και στον λογοτέχνη Κώστα Βάρναλη.

Προκήρυξη θέσεων μεταπτυχιακών φοιτητών/τριών

Η Γενική Συνέλευση Ειδικής Σύνθεσης του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ. αποφάσισε την προκήρυξη σαράντα οκτώ (48) θέσεων μεταπτυχιακών φοιτητών/τριών για το πανεπιστημιακό έτος 2011-2012.

ΠΥΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Αποτυπωμένος Χρόνος

Το κυνήγι στα Δάση του Κρέσπο, η προσάραξη στον πορθμό του Τορρές, το Κοραλλένιο Κοιμητήρι, τα Μαργαριτοφόρα Δάση της Κευλάνης, τα Αραβικά Τούνελ, τα ηφαίστεια της Σαντορίνης, τα εκατομμύρια του όρμου του Βίγκο,η Ατλαντίδα.

Καμιά φορά αξίζει να δίνεις τη μάχη ακόμα και για να χάσεις.
Είναι μια δύναμη που δίνει η Ένωση. Την αντίφαση, τον Πόλεμο τη Συνενοχή.

Truth, does not bring back the dead. But it allows their voices to be heard.

Τα φεγγάρια που παλιώνουν τα τσακίζουμε και τα κάνουμε αστέρια.

Is she dead? She is what you would have her. She had a heart of a lion.

Θα έπρεπε να ζωγραφίζουμε ακόμα και τις μυρωδιές.

Ο μύθος λέει για κάποιο πουλί που αφήνει τη φωλιά του και ψάχνει για ένα
σουβλερό αγκάθι και δεν ησυχάζει αν δεν το βρει.Κι όταν το βρίσκει, καρφώνεται επάνω του
χωρίς να έχει επίγνωση του επερχόμενου θανάτου.
Και πεθαίνοντας μέσα από την ίδια του την αγωνία, προσπαθεί με το κελάηδημά του να ξεπεράσει τον κορυδαλλό και το αηδόνι.

Ένας ύμνος Θεσπέσιος με τίμημα την ίδια του τη ζωή. Και ο Θεός χαμογελά στους Ουρανούς Του.
Εμείς όμως, όταν μπήγουμε στα στήθια μας τα αγκάθια μας, ξέρουμε.Καταλαβαίνουμε. Και συνεχίζουμε ωστόσο πάντα να το κάνουμε.

Γιατί το Άριστο, αποχτιέται μόνο με μεγάλο πόνο.
Ή τουλάχιστον, έτσι λέει ο μύθος.

Thorn Birds
M.

Καθρέφτες...

Eduardo Galeano (1940)
«ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ» (Εκδ. Πάπυρος, μετάφρ. Ι.Κανσή, σελ.373) 2009

Το στυλ του Γκαλεάνο είναι σαφές και ευδιάκριτο. Μικρά κεφάλαια (βινιέτες) από μία παράγραφο, έως μιάμιση σελίδα το πολύ. Ιστορίες (πάνω από 500), που καλύπτουν την πορεία του ανθρώπινου είδους, εστιάζοντας σε κάποια συγκεκριμένα επεισόδια, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στον αποκαλούμενο 3ο κόσμο (Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική). Σχεδόν από την πρώτη σελίδα, προϊδεάζει τον αναγνώστη γι’αυτό που θα επακολουθήσει:

« Χαρμόσυνη οδοιπορία

Ήταν ο Αδάμ και η Εύα μαύροι;
Το ανθρώπινο ταξίδι πάνω στη γη άρχισε στην Αφρική. Από εκεί ξεκίνησαν να κατακτήσουν τον πλανήτη οι πρόγονοί μας. Διαφορετικοί δρόμοι δημιούργησαν διαφορετικούς προορισμούς, και ο ήλιος ανέλαβε να μοιράσει τα χρώματα.
Τώρα οι γυναίκες και οι άντρες, το ουράνιο τόξο της γης, είμαστε περισσότερα χρώματα απ’ότι το ίδιο το ουράνιο τόξο. Όμως είμαστε όλοι Αφρικανοί μετανάστες...
Οι θέσεις του Γκαλεάνο δεν κρύβονται. Ο λόγος ανήκει στους απόκληρους, στους παρίες, στους καταπιεσμένους. Ο συγγραφέας δεν ακολουθεί παρά μόνο μια σχετική χρονολογική σειρά...
Τα πρόσωπα του Πεσόα

Ήταν ένας, πολλοί, όλοι, κανένας.
Ο μελαγχολικός γραφειοκράτης Φερνάντο Πεσόα, αιχμάλωτος του ρολογιού, που έγραφε στη μοναξιά του ερωτικά γράμματα που δεν έστελνε ποτέ, είχε ένα τρελλοκομείο μέσα του...

Ο Γκαλεάνο επιτυγχάνει εκεί ακριβώς που οι περισσότεροι ακτιβιστές συγγραφείς την πατάνε μεγαλοπρεπώς. Το ύφος του παρά την μαχητικότητά του παραμένει ήρεμο και λυρικό. Δεν προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή του στον αναγνώστη, απλά του θυμίζει σχολιάζοντας τα γεγονότα. Τονίζει εκεί που κάποιος άλλος ηθελημένα ή μη προσπερνάει. Με τον τρόπο του υπενθυμίζει στον αναγνώστη αλλά και στους συναδέλφους του ότι ο συγγραφέας πρέπει να ευαισθητοποιείται και να αφυπνίζει, να βρίσκει τρόπους έκφρασης που να αγγίζουν τον καθένα.
Οι «ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ» είναι ένα βιβλίο για το οποίο λίγα πράγματα μπορείς να πεις ή να γράψεις – απλά να το διαβάσεις πρέπει και, να σκεφτείς…

«Τείχη

Το τείχος του Βερολίνου ήταν καθημερινή είδηση. Από το πρωί ως το βράδυ διαβάζαμε, βλέπαμε, ακούγαμε: το Τείχος της Ντροπής, το Τείχος του Αίσχους, το Σιδηρούν Παραπέτασμα…
Τελικά εκείνο το τείχος, που έπρεπε να πέσει, έπεσε. Όμως ξεφύτρωσαν νέα τείχη, και συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν παντού στον κόσμο. Παρότι μεγαλύτερα από του Βερολίνου, δεν μιλούν καθόλου γι’αυτά, ή μιλούν ελάχιστα...
Γιατί άραγε υπάρχουν τείχη που κραυγάζουν και τείχη απολύτως βουβά;»

http://librofilo.blogspot.com/

Ακυβέρνητες Πολιτείες

"Η Ιστορία πλάθει τον εαυτό της με τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα ξεπηδάει πάντα μέσα από συγκρούσεις πολλών ατομικών θελήσεων, που καθεμιά τους πάλι έγινε ό,τι είναι χάρη σε πάμπολλες ειδικές συνθήκες ζωής... Γιατί εκείνο που θέλει το κάθε άτομο εμποδίζεται από καθένα απ' όλα τα άλλα, και ό,τι προκύπτει είναι κάτι που δεν το θέλησε κανείς".
Φ. Ένγκελς

Από την Ιερουσαλήμ της Λέσχης και το Κάιρο της Αριάγνης περνάμε τώρα στην Αλεξάνδρεια της Νυχτερίδας. Αν το Κάιρο ήταν ένας, από τους πρωταγωνιστές του δεύτερου τόμου, η Αλεξάνδρεια είναι ο κύριος πρωταγωνιστής της Νυχτερίδας. Ο Τσίρκας καταφέρνει να μας ζωντανέψει όχι μόνο την πόλη του 1943-44 αλλά και την πόλη του 1882, του 1892-1911, του 1924... Η κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια ταξιδεύει στον χρόνο και μεις οι αναγνώστες τριγυρνάμε με το τραμ στο Ράμλι, στην Κορνίς, στην πλαζ, στο λιμάνι και στο σταθμό. Η αίσθηση της πόλης είναι τόσο απτή, που όσο διαβάζεις το βιβλίο νιώθεις ότι ζεις μέσα της. Μπορούμε να μιλάμε για την Αλεξάνδρεια του Τσίρκα, όπως μιλάμε για το Δουβλίνο του Τζόυς, την Τεργέστη του Σβέβο, την Νέα Υόρκη του Όστερ, την Αβάνα του Καμπρέρα και την Ισταμπούλ του Παμούκ.


"...Πώς θα έκανα για να σμίξουν τα γεγονότα του 1892-1911 που διηγείται η μάνα της Τζούλιας, με τις αναμνήσεις του Παράσχου από το καλοκαίρι του 1924 και τα δυο αυτά με την πραγματικότητα του 1944; Ήταν και οι αναμνήσεις του Αντουάνου από τα γεγονότα του 1882. Τρεις παραπόταμοι που σμίγουν σ' ένα μεγάλο Δέλτα, την Αλεξάνδρεια των προγόνων, και αντιστικτικά η Ελλάδα, ο πόλεμος, η Ευρώπη, ο κόσμος".

Η παραπάνω καταγραφή από το ημερολόγιο του Τσίρκα δείχνει το δύσκολο πρόβλημα της οργάνωσης του χρόνου που είχε να λύσει στη Νυχτερίδα...

"Υγρός, όλος σφρίγος φυσούσε ο μαΐστρος. Έγδερνε την ποδιά της πολυκατοικίας και σκαρφάλωνε μεμιάς τα οκτώ πατώματα. Στην ταράτσα τράνταζε τη φανταχτερή ταμπέλα, VILLA PROTEUS, να την ξεκολλήσει, κι ύστερα την καβαλίκευε και τραβούσε σφυρίζοντας για τα κοιμητήρια, τις λαϊκές συνοικίες, τους κήπους, το κανάλι, τις αλυκές. Το φθινοπωρινό φεγγάρι έβγαινε πίσω από τα σύννεφα που φεύγαν γρήγορα, φώτιζε μακριά τις στριμωγμένες πολυκατοικίες του Ανατολικού Λιμένα ή, πιο εκεί, το φρούριο της νήσου Φάρος, κι ύστερα κρυβόταν παραδίνοντας την πόλη στη συσκότιση της πολεμικής νύχτας. Στην παραλιακή Κορνίς γλιστρούσαν κάθε τόσο καμιόνια με σβησμένους φάρους. Τα ξεφωνητά των φαντάρων ακούονταν χαρούμενα ή αγαναχτισμένα όταν τους περεχούσε το κύμα".

Οι ήρωες της Νυχτερίδας ζουν συγχρόνως στο παρόν και στο παρελθόν, που βαραίνει αποφασιστικά πάνω τους και καθορίζει την πορεία τους. Ένα παρελθόν που παρεμβαίνοντας στο παρόν δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα. Η περιπέτεια του ελληνισμού και του παροικισμού τον 19ο αιώνα, η εξέγερση του Οράμπι πασά και ο βομβαρδισμός της Αλεξάνδρειας από τους Εγγλέζους το 1882, η αλεξανδρινή "μπελ-επόκ", ο μεσοπόλεμος του σκληρού αποικιακού ζυγού ή ο μεσοπόλεμος "του χλωρού παραδείσου των παιδικών ερώτων" του Παράσχου, το κίνημα του Απρίλη του 1944 με την άτυχη έκβασή του και την αποκήρυξή του, ακόμη κι από την ελληνική Αριστερά... Μια Ιστορία που σαν τον Πρωτέα μεταμορφώνεται συνεχώς, ξεφεύγοντας έτσι απ' όσους επιζητούν να την δαμάσουν. Πόσο μπορούν να επηρεάσουν την Ιστορία άτομα σαν τον Σιμωνίδη, το Ανθρωπάκι, τον Φάνη, τον Παντελή, τον Γαρέλα; Η θέληση του καθενός συγκρούεται με τις ατομικές θελήσεις των άλλων στην προσπάθειά τους να την διαμορφώσουν και αυτό που προκύπτει, μπορεί να είναι ένα τέρας, που κανένας δεν το θέλησε. Ο επίλογος του Μάη του '44 αλλά και του Ιούνη του '54 βρίσκει άλλους νεκρούς κι άλλους ζωντανούς και κυνηγημένους...

"Άλλοι τους άκρως ζωντανοί, κι άλλοι τους κοιμισμένοι
Σα νυχτερίδες κρέμονται σ' έναν κόσμο μ' ανεστραμμένες αξίες".

Louis MacNeice

Η Νυχτερίδα
Στρατής Τσίρκας, εκδ. Κέδρος (2005), επιμ. Χ. Προκοπάκη.

Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας

Λόρκα: Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας

Ένα από τα ποιήματα του θεατρικού έργου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που έχει ως θέμα τον χαμό ενός ταυρομάχου από την Ανδαλουσία σε μια ταυρομαχία στη Σεβίλλη, σε μετάφραση - απόδοση Νίκου Γκάτσου.

Το έργο έχει αποδοθεί και στα ελληνικά σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου σε μορφή καντάτας.

Το Σκόρπιο Αίμα

Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο
το θάνατό του φορτωμένος.
Γύρευε να 'βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.
Γυρεύει τη σωστή θωριά του
και τ' όνειρό του αλλάζει δρόμο.
Γύρευε τ' όμορφο κορμί του
και βρήκε το χυμένο του αίμα.

Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του,
όμως οι τρομερές μανάδες
ανασηκώσαν το κεφάλι.
Κι από το βοσκοτόπια πέρα
ήρθ' ένα μυστικό τραγούδι
που αγελαδάρηδες ομίχλης
τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους.

Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια
μπροστά του για να παραβγεί
ούτε σπαθί σαν το σπαθί του
ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή.
Σαν ποταμός από λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη.

Τώρα για πάντα πια κοιμάται.
Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα
να γίνει από αγωνία, πλάι
στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

49 Λέξεις

Τηλεφώνημα από Αρκτικό Κύκλο. Καλός καιρός.
Λαμπερός Ήλιος. Αιώνιο Χιόνι.
Πίνουν Καφέ. Η ανάσα διαγράφεται ως Ολόγραμμα
στον Ορίζοντα.Μετρούν τις λέξεις. 49 για τον Πάγο.

1. θαλάσσιος πάγος: siku
2. μεγάλες εκτάσεις με πάγο σε κίνηση: sikursuit
3. νεόδμητος πάγος: sikuliaq/sikurlaaq
4. λεπτός πάγος: sikuaq
5. αποσυντεθειμένος πάγος ο οποίος επιπλέει:
sikurluk
6. παγόβουνο: iluliaq
7. πάγος από φρέσκο νερό: nilak
8. σώματα πάγου στην παραλία: issinnirit.
9. παγετώνας: sirmiq
10. χιόνι το οποίο το έχει παρασύρει ο αέρας στην
πόρτα του σπιτιού: Sullarniq
11. πάγος επικαλυμμένος με πάχνη:
qaqurnak/kanirniq/kaniq
12. παγετός σε εσωτερική επιφάνεια, π.χ. στο
παράθυρο: iluq
13. παγωμένη ομίχλη: pujurak/pujuq kanirnartuq
14. χαλάζι: nataqqurnat
15. Χιόνι στο έδαφος (κοντά στο περιλαμβάνον
χιόνι):Aput
16. λασπόχιονο: Aput masannartuq
17. χιόνι στο αέρα που πέφτει: Qaniit
18. πυκνός αέρας με χιόνι: Nittaalaq
19. σκληροί κόκκοι χιονιού: Nittaalaaqqat
20. ελαφριά μάζα χιονιού που πέφτει: qanipalaat
21. Πρόσφατα πεσμένο χιόνι: Apirlaat
22. στεγνοί κρύσταλλοι χιονιού, σαν σκόνη ζάχαρης:
Pukak
23. χιονισμένος καιρός: Qannirsuq/nittaatsuq
24. χιονοθύελλα: Pirsuq/pirsirsursuaq
25. μεγάλος πάγος που επιπλέει: iluitsuq
26. Χιονοστιβάδα: Apusiniq
27. παγόβουνο που επιπλέει στη θάλασσα: puttaaq
28. ράχη πάγου σε παγετώνα: maniillat/ingunirit
29. κινούμενο σώμα πάγου: kassuq
30. πατημασιά στο χιόνι: qaannuq
31. παγάκι, παγοκρύσταλλος: kusugaq
32. πάγος στην ανοιχτή θάλασσα imarnirsaq/ammaniq
33. ρωγμή στο θαλάσσιο πάγο: quppaq
34. μισολιωμένο, σαθρό χιόνι στη θάλασσα: qinuq
35. Υγρό χιόνι που πέφτει: Imalik
36. ρυάκια που δημιουργούνται στο
σαθρό/μισολιωμένο πάγο: aakkarniq
37. χιονισμένη έκταση, π.χ. χιονισμένο βουνό:
aputitaq
38. υγρό χιόνι πάνω στον πάγο: putsinniq/puvvinniq
39. Λεία επιφάνεια χιονιού: Μanirak
40. παλιός πάγος παγωμένος μέσα σε νέο πάγο: tuaq
41. νέος πάγος σχηματοποιημένος σε ρωγμές παλιού
πάγου: nutarniq
42. κομμάτια που επιπλέουν: naggutit
43. βαρύ χιόνι: Μangiggal/mangikaajaaq
44. μικρό κομμάτι πάγου που επιπλέει: masaaraq
45. πάγος που διογκώνεται πάνω σε μερικώς παγωμένα
ποτάμια: siirsinniq
46. σύγκρουση πάγων: tiggunnirit
47. κορυφή βουνού χωμένη στον πάγο της ενδοχώρας:
nunataq
48. αποβαλλόμενος όγκος πάγου, π.χ. από το τέλος
του παγόβουνου uukkarnit
49. η άκρη του θαλάσσιου πάγου: sinaaq

Ο Σαίξπηρ είναι ο Κανόνας...

Ενας Δυτικος Κανονας
Διαβαζοντας τον, τι μου μενει:

Ο Μποτομ στον Σαιξπηρ είναι ενας θριαμβος μελαγχολιας,
Ο Σαιλοκ ένα σκετο βασανο αμφισημιας και ο σερ Φάλσταφ, πρωτογενης και συνταρακτικος
……..
Συναγωνιζεται την Αλις στην υπερασπιση του βιου του ληστη

Μα Χαλ, δεν είναι κριμα να μοχθεις στην τεχνη οπου εταχθης.………
Ο Δαντης, στο εσχατο αμεταβλητο μεσα μας και ο Σαιξπηρ, στη μεγαλοσυνη του, στη μεταστροφη του εαυτου
……….
Θετει τους ορους και τα ορια της Λογοτεχνιας
…………..
Λεγεται, πως βρισκουμε λεξεις μονο γιαυτα που εχουν απονεκρωθει μεσα στην καρδια μας και επομενως υπαρχει μια περιφρονηση στην πραξη της ομιλιας
………..

Είναι η Καλυβα του Μπαρμπα Θωμα πιο ειλικρινες κειμενο από τη θεια Κωμωδια ή ο Μεσημβρινος της Γουοκερ πιο ειλικρινης από το Ουρανιο Τοξο της Βαρυτητας;
………
Ο Δαντης είναι τοσο ισχυρος, με συνθλιβει
………
και ο Μπορχες επαναφερει τη Βεατρικη στις απαρχες της
……….
Θεσπιζω το δικο μου οραμα αιωνιοτητας
…….
Μικρος μελαχρινος δαιμονας, η Αιμιλια Βιβιανι
……….
Το να γραψεις την Κωμωδια είναι σα να βαζεις πλωρη για αχαρτογραφητες θαλασσες
………….
Μου αρεζαν παντα τα κοσμικα ταξιδια σε τοπους οπου συνωστιζονται οι νεκροι
…….
Le Roman de la Rose
……….
Μπροστα στον Δον Κιχωτη, δεν συνθλιβομαι, ενισχυομαι
……….
Θερβαντικη η επιδραση στον Μπομπι Ντικ και απολυτως φυσικη
……..
Παιρνει τους ανεμομυλους για γιγαντες και το κουκλοθεατρο για πραγματικοτητα
……..
ο Δον Κιχωτης και ο Σαντσο
οι μεγαλυτεροι λογοτεχνικοι χαρακτηρες του Κανονα
Σοφία και Τρέλλα
…………
δεν πεθαινεις επειδη εισαι αρρωστος , αλλα επειδη εισαι ζωντανος
Σε σκοτωνει θαυμασια διχως μαλιστα τη συνδρομη καποιας αρρωστιας
……….
Στον Μολιερο συναντω προσωπα με εμμονες, αλλα όχι καρικατουρες
………..
Ο Μισανθρωπος είναι τρομακτικα ζωντανος, και ο Ταρτουφος ενας τελειος υποκριτης
……….
Ο Αμλετ φλερταρει παθητικα με τον θανατο
Ο Αλσεστ δραπετευει στην απολυτη μοναξια
………….
Σαιξπηρικος ο Σατανας του Μιλτον
…………….
Ο Εωσφορος, αγγελος της αυγης και γιος της πρωιας , ηγετης των αστεριων που θα κατακρημνιστούν
…………
Δεσποτικος ο λογος του Οθελλου

Αφηστε τα αστραφτερα σας ξιφη μην τα σκουριασει η δροσια..
……….
Ο δυστυχος ο Σατανας μονο να προσβαλλει μπορει τον θεο
Όχι να τον καταστρεψει
……………..
Ελιοτ Μπεκετ και Τζονσον
……….
Να εισαι απολυτος στον Θανατο
…….
Ο Αχιλλεας, ο καλυτερος των Ελληνων, είναι ένα παιδι
Τα αισθηματα, η διανοια, οι αισθησεις του, δεν ενοποιούνται
……….
Με εκπλησσει ο Μεφιστοφελης, στο τελος του εργου, να μάχεται εναντια στις πλημμυριδες των ροδων, που τον εμποδιζουν να αρπαξει την ψυχη που του εταξε ο Φαουστ
…………
Δυστυχε παλιοδιαολε, λεμε μεσα μας
………
η Αγρυπνια του Φινεγκαν μεγας λογοτεχνικος λευκος ελεφαντας οσο και ο Φαουστ, εχει πολύ χιουμορ όταν μαθεις να το διαβαζεις
………………..
Ξεδιαντροπες Σφιγγες, Αναισχυντοι Γυπες και Τελειοτεροι Αγγελοι
………….
Κι ο Ανθρωπος πιο παρατολμος απ όλα
……….
Να κινεισαι όπως και η θαλασσα
Να δεχεσαι τη ζωη χωρις τον ατομικο θανατο που βαραινει τους ανθρωπους
………..
όταν η μαγεια της αγαπης τελειωσει, βαλτε τους ναυτες πισω στη γη
……………..
Μοντεβερντι, Μπαχ, Στραβινσκι
………
Τα μεσανυχτα είναι η στιγμη της επιφανειας
………..
και η πανουργια του Γκορκι για τον Τολστοι
……….
Η αγαπη και η πιστη απαιτουν τολμη
……….
Το εμβλημα του Χατζη Μουρατ, ένα ολανθιστο κατακοκκινο γαιδουραγκαθο, αυτό που λεμε ταταρο
……………
φανταστικα τα ταξιδια στη χωρα των Τρολ
……………
Ιψεν
Ανθρωπε να εισαι αληθινος στον εαυτο σου
…………
Δαιμονα, να αρκεστεις στον εαυτο σου
…………..
Οι πιο αληθινοι παραδεισοι είναι εκεινοι που εχουμε χασει
………………………………
………………
 

Λευκοί Αμμόλοφοι...στον Αμαζόνιο

Με θέμα τη Λατινική Αμερική, μέσα από την οπτική γωνία που προσφέρει ένα αεροσκάφος, η συλλογή του φωτογράφου Ρόμπερτ Μπ. Χάας καλύπτει ένα εντυπωσιακό εύρος τοπίων -από τον Πορθμό του Μαγγελάνου μέχρι τη Χερσόνησο του Πουκατάν και από τα παράλια της Βραζιλίας στον Ατλαντικό Ωκεανό μέχρι τη Λευκή Οροσειρά του δυτικού Περού. Το συναρπαστικό αυτό βιβλίο περιλαμβάνει περισσότερες από 100 φωτογραφίες που εξυμνούν την αιώνια ομορφιά της Λατινικής Αμερικής.

Στηριζόμενος στις ανοιχτές πόρτες ελικοπτέρων και μικρών αεροσκαφών, ο Χάας κατάφερε να καταγράψει με το φωτογραφικό του φακό σχήματα και μοτίβα απέραντων εκτάσεων και άγριας φύσης, που φαντάζουν μοναδικά από ψηλά: το κατάφυτο μωσαϊκό ενός βαλτότοπου στο Εθνικό Πάρκο Λαγό Ιποά της Παραγουάης που αναδεικνύεται από την ύπαρξη μιας μοναχικής αγελάδας, τους στροβιλίζοντες παραπόταμους του ποταμού Καρενλεούφου της Αργεντινής, τους λευκούς αμμόλοφους στην έρημο Ίκα του Περού. Ο Χάας αποδεικνύει ότι η ομορφιά απαντάται εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Από ψηλά, οι δεξαμενές επεξεργασίας λυμάτων της Μεντόσα, στην Αργεντινή, μοιάζουν με καλοφτιαγμένες κτιριακές εγκαταστάσεις, ενώ ένα ορυχείο λιθίου στην άκρη της ερήμου Ατακάμα στη Χιλή ομορφαίνει από τη συμμετρία των παράλληλα οργωμένων χωραφιών.

Όταν ο Χάας στρέφει τη ματιά του στο ανθρώπινο στοιχείο -όπως συνέβη με τους ψαράδες στα ιριδίζοντα αβαθή κοντά στη Φορταλέσα της Βραζιλίας-, το βασικό θέμα του ορθώνεται κόντρα σε περίπλοκα σχήματα τόσο του φυσικού όσο και του τεχνητού κόσμου. Η εκπληκτική ποικιλία των γεωγραφικών χαρακτηριστικών, καθένα από τα οποία παρουσιάζεται ως καμβάς αφηρημένης τέχνης, μας βοηθά να σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη άποψη για τα μεγαλοπρεπή τοπία της Λατινικής Αμερικής.

Τις φωτογραφίες του συνοδεύουν σύντομες σκέψεις που αφορούν την τέχνη της εναέριας φωτογράφισης, τους πειραματισμούς και όσα πέρασε στο επικό αυτό ταξίδι του. Αυτό που τράβηξε την προσοχή του, όπως ο Χάας λέει, "ήταν μια ήπειρος στην οποία κυριαρχούν οι Άνδεις, μια ογκώδης οροσειρά που διασχίζει ολόκληρη τη Νότια Αμερική, χωρίζοντας την ανατολή από τη δύση και φιλοξενώντας τις πηγές των μεγαλύτερων ποταμών της περιοχής". Παρουσιάζοντας αυτές τις εξαιρετικές εικόνες, η Μαρί Αράνα, η οποία έχει βραβευτεί με το National Book Award, γράφει για μια αποστολή της με τον Χάας: "Είδα τη γενέτειρα μου όπως θα ήθελαν να την είχαν δει οι προγονοί μου - όπως ακριβώς θα ήλπιζε να την είχε δει ένας σαμάνος υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών". Οι φωτογραφίες του βιβλίου "Μέσα από τα μάτια του Κόνδορα" προκαλούν την ίδια πνευματική συγκίνηση και κόβουν την ανάσα.

Eκδότης: Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη 
Συγγραφέας: Robert B. Haas
 

Χούμπολτ και Γκάους στην...Κορδιλλιέρα

Ντάνιελ Κέλμαν, Η μέτρηση του κόσμου,μετ. Κ. Κοσμάς
εκδ. Καστανιώτη

Τη μέτρηση, του κόσμου και του ανθρώπου, την έχουν αναλάβει στο κείμενό του δύο επιφανείς, πρωτοπόροι Γερμανοί επιστήμονες: ο «πρίγκιπας των μαθηματικών» Καρλ Φρίντριχ Γκάους και ο φυσιολόγος Αλεξάντερ φον Χούμπολτ. Η συνάντησή τους το 1828 με αφορμή ένα συνέδριο πυροδοτεί τη μηχανή του κειμένου, που παρακολουθεί τη διαφορετική και μαζί κοινή διαδρομή και πορεία τους, καθώς προσπαθούν να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τον κόσμο.

Ο Χούμπολτ εξερευνά ως γνωστόν την Αμερική, όπου μαζί με τον καταδικασμένο στη σκιά Αιμέ Μποπλάν εξορθολογίζουν, διορθώνουν και συμπληρώνουν την οιονεί μυθική γνώση των πρώτων θαλασσοπόρων και εξερευνητών για την ήπειρο. Αυτό σημαίνει ότι έρχονται αντιμέτωποι με κουνούπια–δολοφόνους, πιράνχας, κροκόδειλους, ανάλγητους Ιησουίτες, ανθρωποφάγες φυλές, αρρώστιες.

Σημαίνει επίσης πως ανακαλύπτουν σπάνια είδη πιθήκων, φυτών, ζώων, πουλιών που ζουν στο σκοτάδι, ότι κατεβαίνουν σε ηφαίστεια και ανεβαίνουν στην Κορδιλιέρα, ξαναφτιάχνουν τους χάρτες. Ο Φον Χούμπολτ ο νεότερος, βαρώνος, πλούσιος, είναι ανθρωπιστής, θετικιστής και αφοσιωμένος στην επιστήμη του, σε σημείο απανθρωπιάς. Ο Καρλ Φρίντριχ Γκάους, ταπεινής καταγωγής, φτασμένος μαθηματικός και αστρονόμος από τα πρώτα νεανικά του χρόνια, εξερευνά τους πλανήτες, τους πρώτους αριθμούς, το χώρο και το χρόνο. Είναι μονόχνωτος, οιονεί μισάνθρωπος και η επιστήμη του τον έχει κατακυριεύσει, στα όρια της κατοχής του εαυτού.

Εμμονή με την επιστήμη

Ο Χούμπολτ ταξιδεύει, ενώ ο Γκάους είναι ριζωμένος μπροστά στο παράθυρό του. Ο Γκάους έχει σχέσεις με το άλλο φύλο, έστω κι αν την πρώτη νύχτα του γάμου του διακόπτει τις περιπτύξεις για να σημειώσει έναν τύπο και η πιο ειλικρινής του σχέση είναι αυτή με μια Ρωσίδα πόρνη. Ο Χούμπολτ μοιάζει να αρνείται με τρόπο επώδυνο την ίδια την ιδέα του έρωτα και της επιθυμίας. Κύριο κοινό σημείο τους είναι η προσήλωσή τους στους φυσικούς νόμους, η εμμονή τους με την επιστήμη, μια υπερήφανη, φουριόζα επιστήμη που υπόσχεται να λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπινου γένους: «Το τέλος της διαδρομής είναι στον ορίζοντα, η μέτρηση του κόσμου έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Το σύμπαν θα είναι μια έννοια κατανοήσιμη, όλες οι δυσκολίες με αιτία τον άνθρωπο, όπως ο φόβος, ο πόλεμος και η εκμετάλλευση, θα χαθούν στο παρελθόν. (...) Η επιστήμη θα φέρει την εποχή της ευημερίας και, ποιος ξέρει, ίσως κάποια μέρα δοθεί λύση και στο πρόβλημα του θανάτου» (σ. 238).

Στην ανάπτυξη της επιστήμης αυτής πρωτοστατεί η Γερμανία, την ίδια ώρα που δίνει το παρών με ενθουσιασμό στο θέατρο και στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Εν τω μέσω πολεμικών αναμετρήσεων, ριζικών ανακατατάξεων στο γεωπολιτικό τοπίο της Ευρώπης, τις οποίες μόλις και μετά βίας αντιλαμβάνονται οι δύο επιστήμονες, η Γερμανία αυτοπροσδιορίζεται – σε αντιπαράθεση με τη γαλλική μαλθακότητα είναι αλήθεια, και μας φέρνει για άλλη μια φορά στο νου τον Φουκώ και τις αναλύσεις του για την προαιώνια γαλλογερμανική αντιπαλότητα. Η Γερμανία είναι παράγοντας προόδου. «Τόσος πολιτισμός και τόση φρίκη! Τι συνδυασμός! Ακριβώς το αντίθετο από τα ιδανικά της Γερμανίας», αναφωνεί ο Φον Χούμπολτ και, βεβαίως, δεν αναφέρεται στο ναζισμό αλλά στις ανθρωποθυσίες των Ινκας.

Γοητευτική αφήγηση

Ο αναγνώστης διαβάζει με αμείωτο ενδιαφέρον συζητήσεις για την επιστήμη, για τα όρια της μέτρησης και της αφαίρεσης, για τη σημασία των φυσικών νόμων· εντοπίζει τις πλάγιες αναφορές στην πολιτική στην Ευρώπη και την Αμερική, στην επικράτεια του Μπολιβάρ και την άλλη του Τόμας Τζέφερσον, στέκεται σε διερωτήσεις περί υπάρξεως και μη υπάρξεως, που μοιάζουν να αναδύονται από το πουθενά, από τον «φωτοσβέστη αιθέρα» του Χούμπολτ, σαφείς παραπομπές στο μέλλον, στον 20ό αιώνα, που δεν αργεί καθόλου – και οι οποίες αποδομούν το κείμενο στο σύνολό τους, ως δηλωμένη πρόθεση και προσδοκώμενο αποτέλεσμα, μιας και η επιστήμη αδυνατεί να χαρτογραφήσει εντέλει την ουσία της ανθρωπινότητας. Μένει η γοητεία της αφήγησης, αυτό που δεν πέτυχε ο Χούμπολτ με το ταξιδιωτικό του βιβλίο και το επιτυγχάνει, αντιθέτως, ο Κέλμαν, με τη ζωηρή, παραστατική περιγραφή, τους πολύ καλούς διαλόγους που σε πολλά σημεία παραπέμπουν στο θέατρο του παραλόγου, με την υβριδική μορφή ανάμεσα στον ευθύ και τον πλάγιο λόγο να επιτείνει ενίοτε την ιλαρότητα και το κέφι του βιβλίου, με την απλότητα με την οποία υφαίνει και ξηλώνει κάποιες μυθολογίες – θυμίζοντας κάποτε το «Μέισον και Ντίξον» του Πύντσον, αλλά και το «Τρίστραμ Σάντυ» του Στερν.

kathimerini.gr

Ο Έρωτας του Άλλου για τον Όλον Άλλον...

Ο Άραβας γεννιέται με την ποίηση εντός του· κανένας λαός όσο ο αραβικός, μέσα στην ενότητα των ετεροτήτων του βέβαια, δεν έχει ενστερνιστεί τόσο πολύ αυτή την «ερωτική» –την κινητοποιητική στο κορμί όσο και στο νου– χρήση της λέξης. Η ποίηση βρίσκεται σε καθημερινή χρήση όχι μόνο στις στιγμές της προσωπικής αλλά και σ' αυτές της συλλογικής του ζωής – στον έρωτα όσο και στα πανηγύρια και στην προσευχή. Το ίδιο το Κοράνι –με τον τρόπο της θεολογίας, συμπύκνωση της ιδεολογίας– είναι ένα ποιητικό κείμενο αντάξιο της Παλαιάς Διαθήκης.

Αυτή η μετάφραση αποτελεί ένα πείραμα μιας πρώτης ανθολόγησης στα ελληνικά της μεγάλης αραβικής ποίηση. Ανθολόγηση που δεν είναι εξαντλητική· φιλοδοξεί μέσα στον καιρό να περικλείσει και άλλους δημιουργούς από το μεγάλο νότιο γείτονά μας. Και όπως κάθε μετάφραση, ιδίως όμως όπως κάθε μετάφρασης ποίησης, είναι αναγκαστικά μια προσπάθεια να βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα στο νόημα των λέξεων και στην ποιητική τους δραστικότητα. Ομολογώντας τα όρια αυτά, ελπίζουμε στην καλύτερη, μέσω της ποίησης, αλληλογνωριμία των δύο λαών, που έβαλαν, αυτοί κυρίως, τη βάση για τον παγκόσμιο πολιτισμό, για τον εξανθρωπισμό της απρόσωπης φύσης και της απρόσωπης κοινωνίας, για την οικοδόμηση μιας οικουμένης πιο κοντά στους πόθους και τους καημούς του ανθρώπου..

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ

ΥΓ
Σε ανάμνηση για τις εκπομπές με τον Κ.Μοσκώφ, στον 9,58FM και επειδή η Αραβική Ποίηση είναι επίκαιρη όσο ποτέ...

Τα Τρένα, οι Πόλεις, ο Μπετόβεν, οι Χάρτες του κόσμου...1936

«Τα τρένα παίζουν συμφωνίες του Μπετόβεν. (…) Αυτό το αίμα που τρέχει, αυτός ο σκοτεινός μετρονόμος των αρτηριών, αυτά τα θριαμβευτικά εμβατήρια, αυτοί οι νυχτερινοί σταθμοί και, την ημέρα, αυτές οι λευκές πόλεις, οι σχεδόν αραβικές, από κύβους, κόσμο και μιναρέδες στην όχθη μιας λουλακί θάλασσας, θα είναι τα διαλείμματα ενός ονειρικού θεάτρου όπου οι ηθοποιοί ερμηνεύουν αμετάφραστα δραματικά έργα.»

28 Μαρτίου 1936. Ένα ταξίδι-πρόκληση. Ο Ζαν Κοκτώ μαζί με τον Μαρσέλ Χιλ, επιχειρούν ξανά το Γύρο του Κόσμου σε ογδόντα ημέρες, ακολουθώντας τα ίχνη του Φιλέα Φογκ και του Πασπαρτού, των διάσημων ηρώων του Βερν.

Ρώμη, Αθήνα, Κάιρο, Πεκίνο, Χονγκ-Κονγκ, Νέα Υόρκη, κάποιοι από τους εφήμερους σταθμούς. Πόλεις, τοπία και άνθρωποι εναλλάσσονται σʼ ένα καλειδοσκόπιο εικόνων, σχημάτων και χρωμάτων που γεφυρώνει την γραφικότητα με την εκκεντρική ομορφιά, το όνειρο με την πραγματικότητα. Ιστορικά μνημεία και κακόφημες συνοικίες. Άρωμα μαστίχας και μύρου στις υπαίθριες αγορές. Το Κομπακίρ, η περίφημη συνοικία του έρωτα στην Αλεξάνδρεια. Ο γρύλος Σπόρος, το ξεχωριστό δώρο μιας Αμερικανίδας θαυμάστριας. Η συνάντηση με τον Τσάρλι Τσάπλιν, το οικείο θαύμα αυτού του ταξιδιού.

Το καλειδοσκόπιο του κόσμου

Στα ίχνη του Φιλέα Φογκ ο Ζαν Κοκτώ μας ταξιδεύει σε τέσσερις ηπείρους, την άνοιξη του 1936.

"Από κείνη τη μεριά, μέσ' από τους αγκώνες (των Καρυάτιδων) και σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που είχα την τύχη να δω τον Παρθενώνα μικροσκοπικό, θα δω αποσπασματικά τον μεγάλο διαφανή όγκο των κολόνων του που αναπνέουν και των αετωμάτων του. Θα ξανάρθω, θα ανεβώ τα σκαλοπάτια του, θα αγγίξω τις ρωγμές στις κολόνες του, τους μηχανισμούς και τα γρανάζια αυτής της λεπτεπίλεπτης μηχανής που υφαίνει έναν χρόνο μοναδικής ουσίας και ξετυλίγει τη διάρκεια σ' έναν ρυθμό που δεν μοιάζει στον συνηθισμένο ρυθμό του ξετυλίγματός της.

Και θα ακολουθήσω τον ήλιο που βαδίζει μέσα στο μάρμαρο, το διαπερνά, σκιάζει τις φλέβες του και τον ήλιο που λούζει εντυπωσιακά τον ναό, αφαιρεί τη γυαλάδα από τις ψεύτικες κολόνες και γυαλίζει τις αληθινές, και τον συσσωρευμένο ανά τους αιώνες ήλιο που το μάρμαρο εκπέμπει ακόμα, και όλα τα παιχνίδια του φωτός πάνω σ' αυτό το οικοδόμημα, που είναι πιο ευαίσθητο από έναν σαρκικό κολοσσό και πιο διάφανο από το κρύσταλλο."

Η Βιογραφία της Εξίσωσης

Γενιές ολόκληρες έχουν μεγαλώσει μαθαίνοντας ότι η εξίσωση E=mc² άλλαξε τη μορφή του κόσμου μας, αλλά ποτέ δεν κατανόησαν τι σημαίνει πραγματικά και γιατί ήταν τόσο σημαντική. Σε αυτό το βιβλίο, ο Ντέιβιντ Μποντάνις γράφει τη «βιογραφία» μιας από τις μεγαλύτερες επιστημονικές ανακαλύψεις στην ιστορία -ότι οι σφαίρες της ενέργειας και της ύλης συνδέονται αναπόδραστα- και με την ικανότητά του ως συγγραφέας και καθηγητής, μετατρέπει μια φαινομενικά ακατανόητη θεωρία σε ένα εντυπωσιακό επιστημονικό επίτευγμα, προσιτό σε όλους.

Ο Ντέιβιντ Μποντάνις αρχίζει το βιβλίο του παρουσιάζοντας σε ξεχωριστά κεφάλαια την ιστορία κάθε γράμματος και συμβόλου της εξίσωσης, φέρνοντας τον αναγνώστη σε επαφή με τις επιστημονικές ανακαλύψεις και τους επιστήμονες που αποτελούν το φόντο της ανακάλυψης του Αϊνστάιν. Έχοντας ξεδιαλύνει τη σύγχυση γύρω από την εξίσωση, ο συγγραφέας εξηγεί την επιστήμη που αποτελεί τη βάση της και της δίνει ιστορική υπόσταση, παρουσιάζοντας με σαφή τρόπο την αλυσίδα των εκπληκτικών ανακαλύψεων και συνεπακόλουθων που η εξίσωση κατέστησε δυνατά.
Στην αρχή ο Αϊνστάιν δεν ήταν σίγουρος για το επίτευγμά του.

 «Η ιδέα είναι διασκεδαστική και δελεαστική», έγραψε σε ένα φίλο του, «αλλά δεν μπορώ να ξέρω εάν ο Κύριος γελάει μαζί μου και μου κάνει κόλπα». Ο Αϊνστάιν δεν έκανε τίποτε λιγότερο από το να ανοίξει την πόρτα προς την εσώτερη δομή του σύμπαντος. Στα ικανά χέρια του Μποντάνις αυτό το κατόρθωμα γίνεται μια όμορφη και εντελώς ασυνήθιστη ιστορία...

Ο δε Ιησούς εσιώπα...

Σε μία εποχή πλούσια σε λόγο, πληροφόρηση, ενημέρωση, συζήτηση, διάλογο, επικοινωνία να μιλά κανείς περί σιωπής ακούγεται μάλλον αρκετά παράξενα. Σε καιρούς εκτροπής του λόγου σε ψεύδος, ύβρη , κολακεία, ειρωνεία, απάτη κι εμπαιγμό αξίζει νομίζουμε ν΄αναφερθεί κανείς και στην επιλεγμένη, διακριτική, κερδοφόρα σιωπή. Η σιωπή είναι μία μορφή συμπεριφοράς.

Το να σιωπά κανείς δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι είναι αδιάφορος, αδρανής, νωχελής κι απρόσεκτος. Η εσκεμμένη σιωπή, η προσεγμένη ολιγορία και η απόρριψη της φλυαρίας και του κουτσομπολιού αποτελεί προτίμηση της σιγής κι αποφυγή της κουραστικής πολυλογίας, από την οποία συνήθως προέρχονται διάφορα προβλήματα, όπως φιλονικίες, ψυχρότητες και θόρυβοι. Οι σιωπηλοί άνθρωποι μιλούν με τη σοβαρή σιωπή τους. Δεν μιλούν, όχι γιατί δεν γνωρίζουν να μιλήσουν, όχι από ακαταδεκτικότιτα και κρυφή οίηση ότι δεν συμμετέχουν σε υψηλού επιπέδου συζητήσεις, αλλά από την ταπεινή αίσθηση ότι δεν έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Έτσι απλά σιωπούν. Όταν μάλιστα μιλούν, καταθέτουν λόγο μεστό περιεχομένου.

Οι σιωπηλοί άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι, αρεστοί, και προτιμητέοι. Η κοινωνία σήμερα αναζητά τολμηρούς συζητητές. Μερικοί μάλιστα θεωρούν τους σιωπώντες νοσηρούς, μειονεκτικούς, δειλούς, φοβισμένους και προβληματικούς. Θα μπορούσε βέβαια ορισμένοι να είναι έτσι, όπως και αρκετοί φλύαροι. Οι γνήσιοι πάντως σιωπηλοί άνθρωποι «ζουν το άρωμα μιας άλλης ζωής, που δεν μπορούν να εννοήσουν οι άλλοι που αγάπησαν τις έκδηλες μορφές συμπεριφοράς. Η σιωπή γεμίζει την ψυχή τους χαρά και τους ανοίγει ορίζοντες μιας έντονης πνευματικής δράσης, την οποία δύσκολα μπορεί να κατανοήσει και να αξιολογήσει το ανθρώπινο περιβάλλον τους» (Γεώργιος Κρασανάκης).
Από τα παραπάνω διαφαίνεται μια σιωπή με δύο μορφές. Η μία ως αδυναμία και η άλλη ως αρετή.

Μια νοσηρή σιωπή είναι σκοτεινή, άχαρη, δόλια, κουραστική και φθοροποιός. Ταλαιπωρεί τον ίδιο τον άνθρωπο, που δεν είναι ισορροπημένος , ξεκάθαρος, τίμιος, ειλικρινής, εκφραστικός και ντόμπρος. Μερικές φορές μπορεί να προσποιείται κανείς τον σιωπηλό και ταπεινό, ενώ μέσα του επικρατεί μεγάλη σύγχυση, ταραχή, θόρυβος, στενοχώρια και οίηση. Η προσποίηση αυτή είναι φοβερή κι αξιοκατάκριτη υποκρισία. Ένας φαινομενικά σιωπηλός απατά. Διατηρεί σιωπή από κακή διάθεση για τον πλησίον. Ή υπάρχει από έλλειψη θάρρους ή βαθύ εσωτερικό κενό. Ο ταπεινά σιωπηλός δεν είναι ακοινώνητος, φυγόκοσμος κι αφιλάδελφος. Ούτε κλείνεται στο καβούκι του ναρκισσευόμενος, μονολογώντας με τον σοφό εαυτό του κι απαξιώνοντας τον αδελφό του.

Υπάρχει λοιπόν κακή και καλή σιωπή, όπως καλός και κακός λόγος

Ο νους συγκινείται στα υψηλά και δεν κινεί τη γλώσσα να εκφέρει λέξεις, όπου συγκρατημένη ακινητεί να εκφράσει νοήματα δύσκολα μυστηρίων Θεού.

«Ο δε Ιησούς εσιώπα». Δεν είναι μόνο ενώπιον του αρχιερέως Πιλάτου στο Πραιτώριο που σιωπά ο Χριστός. «Και ουδέν απεκρίνατο» προσθέτει ο ευαγγελιστής Μάρκος. Δεν δίνει καμιά απάντηση. Θεωρεί ότι δεν βγαίνει τίποτε με τα λόγια. Ότι θα μιλούσε και δεν θα τον άκουγαν. Ότι θα έπεφταν οι λόγοι του στο κενό. Δεν είναι ότι δεν είχε όρεξη για κουβέντες, αλλά έβλεπε την ηθελημένη κώφευση των ανθρώπων, είχαν αυτιά και δεν τα χρησιμοποιούσαν. Ο Χριστός δεν χάιδευε ακοές. Δεν έλεγε αυτά που ήθελαν ν΄ακούσουν. Έτσι με νόημα σιωπά. Ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει «επηρώτα δε αυτόν εν λόγοις ικανοίς». Δεν απαντούσε τίποτε στις πολλές ερωτήσεις. Σαν να έλεγε από τότε τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Έβλεπε ότι δεν έβγαινε τίποτε με τη συζήτηση.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης τονίζει την άφοβη σιωπή του Ιησού παρά τις απειλές της εξουσίας. Στο πρόσωπο του Χριστού επιβεβαιώνεται ο αρχαίος προφητικός λόγος. Ο μεγαλοφωνότατος προφήτης Ησαΐας λέγει : «Δεν άνοιξε το στόμα του καθόλου κι έμεινε άφωνος μπροστά στους διώκτες του».

Όταν στην πρόκληση απαντά κανείς με τη σιωπή χαμηλώνει την οργή, σβήνει τον θυμό και σιγάζει δύσκολες καταστάσεις. Σημασία όμως έχει και το ήθος και το ύφος και ο τρόπος αυτής της σιωπής. Αν είναι εγωιστικός φαίνεται. Αν είναι περιφρονητικός δεν μπορεί να κρυφτεί. Αν κανείς όμως ταπεινά σιωπά, για να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα, υποχωρεί, ανέχεται, αποσύρεται, ελαχιστοποιεί τα τρομερά δικαιώματά του, χάρη της ειρήνης, της ενότητος και της αγάπης, τότε κερδίζει ενώ φαίνεται ότι χάνει. 'Οποιος είναι έξυπνος κάνει τον χαζό, λένε στο Άγιον Όρος. Η σεμνή στάση του σιωπώντος μπορεί να φιλοτιμήσει τον άλλο, να τον κάνει να ξανασκεφθεί τα πράγματα καλύτερα. Αν έχει κανείς τη δύναμη, που κύρια προέρχεται από τη ταπείνωση, να μη δώσει συνέχεια στην προκλητική προσβολή, την ειρωνεία και τον χλευασμό, και σιωπά, δεν σημαίνει ότι είναι δειλός κι ανόητος, αλλά έχει έναν ηρωισμό μεγαλύτερο από την τόλμη της αυθάδειας, του θράσους και της συνέχειας του καυγά και της γκρίνιας των πολλών αντιδράσεων. Ο άνθρωπος προκαλούμενος αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπίσει τον εαυτό του, να μιλήσει, να δικαιολογηθεί και να δημιουργήσει αμυντική ασφάλεια. Μεγαλύτερη δύναμη χρειάζεται κανείς να σιωπήσει παρά να μιλήσει. Η σιωπή όμως θέλει σοφή γνώση, αυτοκυριαρχία και κυρίως ταπείνωση.

Η σιωπή όπως ήδη είπαμε δεν είναι για όλους, για παντού και για πάντοτε. Οι άγιοι πατέρες καλλιέργησαν επισταμένα την εύλογη σιωπή και είχαν ένθεο λόγο. Είναι πολύ σπουδαίο και σημαντικό πράγμα οι άνθρωποι να γνωρίζουν καλά πότε να μιλήσουν, τι να πουν, σε ποιόν θα το πουν, γιατί θα το πουν, πόσο θα πουν και πότε θα πρέπει να σιωπήσουν, ν΄αποσυρθούν, να κρυφτούν. Όπως ωραία ειπώθηκε «ο προφορικός λόγος περιορίζει τον ενδιάθετο λόγο που περιέχεται στη σιωπή. Ποτέ δεν μπορεί να τον περιλάβει και να τον εκφράσει απόλυτα. Γι ' αυτό η σιωπή είναι συχνά σε θέση να εκφράσει περισσότερα από όσα ο λόγος» (Γεώργιος Μαντζαρίδης). Αυτό συμβαίνει στη θεολογία, στην ιερά ησυχία.

Η πολυλογία, η φλυαρία, η κενολογία, η περιττολογία, η αργολογία, η φαιδρολογία δηλώνει κενοδοξία, αδιακρισία κι εσωτερική ανησυχία. Η ησυχία γεννά την ωραία σιωπή κι αυτή εξυφαίνει τον λόγο. Δεν πρόκειται για ανενεργό στάση, για παθητική πράξη, για οκνηρό έργο, για φυγόπονη απραξία, αλλά για επιλεγμένη εργασία αυτογνωσίας, αυτοπαρατήρησης, ενδοσκαφής και εντρυφήσεως στα θεία. Λέγει ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ : «Απόκτησε την εσωτερική σου γαλήνη και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου, χωρίς εσύ να το ξέρεις». Δεν χρειάζεται συνέχεια να μιλάμε. Ο κόσμος κουράστηκε από τα πολλά, τα παχειά, τ' αδιαφανή, τα υποκριτικά, τα ξύλινα λόγια. Οι άλλοι δεν βρίσκονται πάντοτε πλάι μας για να μας ακούνε, αλλά και για να τους ακούμε. Λέγει ένας σοφός «ο Θεός μας έδωσε δύο αυτιά και ένα στόμα- περισσότερο ν΄ακούμε και λιγότερο να μιλάμε». Εμείς κυκλοφορούμε σαν να έχουμε δέκα στόματα και κανένα αυτί. Μιλά ο άλλος και δεν τον ακούμε και σκεφτόμαστε τι θα πούμε εμείς. Έτσι, όπως λέγει ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης, έχουμε παράλληλους μονολόγους. Δεν διαλεγόμαστε και δεν επικοινωνούμε....

Bone Woman

A Forensic Anthropologist's Search for Truth
in the Mass Graves of Rwanda, Bosnia,
Croatia, and Kosovo

In the Spring of 1994, Rwanda was the scene of the first acts since World War II to be legally defined as genocide.

Two years later, Clea Koff, a twenty-three-year-old forensic anthropologist analyzing prehistoric skeletons in California, was one of sixteen scientists chosen by the UN International Criminal Tribunal to go to Rwanda to unearth physical evidence of war crimes and crimes against humanity.

The Bone Woman is Koff's riveting, intimate account of that mission and six subsequent missions she undertook to Bosnia, Croatia, and Kosovo on behalf of the UN.  It is, ultimately, a story filled with hope, humanity, and justice.

Heidegger, Schapiro, Derrida, Van Gogh

Ένας Γερμανός φιλόσοφος, ο Martin Heidegger, βλέπει έναν πίνακα του Ολλανδού ζωγράφου Van Gogh που απεικονίζει ένα ζευγάρι παπούτσια. Ο πίνακας τον εντυπωσιάζει και του αφιερώνει ένα εκτενές σχόλιο. Ένας Αμερικανός ιστορικός τέχνης, ο Meyer Schapiro, διαβάζει το σχόλιο του φιλοσόφου και διατυπώνει γραπτώς τις αντιρρήσεις του. Ένας Γάλλος φιλόσοφος, ο Jacques Derrida, διαφωνεί και με τους δύο, προχωρεί σε μια συγκριτική ανάγνωση των θέσεών τους και συγγράφει επ αυτού ένα δοκίμιο. Τέλος, ο Αμερικανός ιστορικός, ο Σαπίρο, επανέρχεται -έχοντας υπόψη του, χωρίς να το ομολογεί, την κριτική του Ντερριντά κι αφού ο Χάιντεγκερ δεν υπάρχει πια- τεκμηριώνοντας περαιτέρω την άποψή του. Σε αυτά τα (3+1) κείμενα δεν απηχούνται μόνο τρεις διαφορετικές θεωρητικές θέσεις (η ερμηνευτική φαινομενολογία, η κοινωνική ιστορία της τέχνης και η αποδόμηση).

Εδώ, με αφορμή ένα έργο τέχνης, συγκρούονται κυρίως -καλύπτοντας όλο το φάσμα της νεωτερικής και της μετανεωτερικής εποχής- τρεις διαφορετικές αντιλήψεις για την ιστορία: μια μεταφυσική του νοήματος, που συμβαδίζει με τον μεσοπολεμικό ολοκληρωτισμό, μια ανάγκη για την πολιτική ερμηνεία των φαινομένων, έσχατος σπασμός του αιτήματος για κοινωνική απελευθέρωση του όψιμου μεταπολέμου, και μια αγχώδης παραπομπή στη σημερινή αδυναμία ορισμού του ενεργού υποκειμένου. Αυτή η σύγκρουση, που διατυπώνεται εδώ με αριστοτεχνικούς όρους, κάνει την ανάγνωση τούτων των κειμένων όχι μόνο εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αλλά και άκρως επίκαιρη.[...]

Σήμερα η Μέδουσα...του 1816

Με αφετηρία το ναυάγιο του πλοίου «Μέδουσα» που συγκλόνισε τον δυτικό κόσμο το 19ο αιώνα , ο Μιχάλης Μοδινός μας μεταφέρει στο Παρίσι εκείνης της εποχής για να αποτυπώσει με τον δικό του τρόπο τα ιδεολογικά και φιλοσοφικά ρεύματα που επικρατούσαν τότε, μέσα από μια συναρπαστική πλοκή. Στόχος του είναι να συσχετίσει τον Διαφωτισμό με την αποικιοποίηση του κόσμου, επαναφέροντας το θέμα της ανθρώπινης περιπέτειας.

Στο επίκεντρο του μυθιστορήματος βρίσκεται ο κορυφαίος ζωγράφος του ρομαντισμού Τεοντόρ Ζερικώ, ο οποίος εμπνεύστηκε για το έργο του από το τραγικό ναυάγιο της «Μέδουσας». Ο Μιχάλης Μοδινός πλέκει μια φανταστική συνάντηση που θα μπορούσε όμως να είναι και πραγματική: στο βιβλίο του ο Ζερικώ δέχεται την επίσκεψη μιας περίεργης γυναίκας, της κυρίας Ζεπαρντιέ, η οποία του αφηγείται την περιπέτεια της «Μέδουσας» που σάλπαρε τον Ιούνιο του 1816 για να ιδρύσει μια αποικία στην Αφρική αλλά τελικά προσέκρουσε σε ύφαλο στις δυτικές ακτές της.

Ο Ζερικώ από αυτή τη συζήτηση ανακαλύπτει το θέμα του πίνακα που θα του χαρίσει φήμη, σηματοδοτώντας το πέρασμα στην περίοδο του ρομαντισμού.

«Η σχεδία», όπως είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Μιχάλη Μοδινού, θα παρουσιαστεί σήμερα στις 19:00, στο «104 Κέντρο λόγου και τέχνης» των εκδόσεων Καστανιώτη. Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι : Κίρκη Κεφαλέα (καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιώργος Αριστηνός (πεζογράφος-δοκιμιογράφος) και Μάνος Στεφανίδης (καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και συγγραφέας).

naftemporiki.gr

Leonardo, Εφευρέτης και Επιστήμονας

Μέχρι και τις 5 Ιουνίου θα φιλοξενείται στον πολυχώρο του Μύλου, στη θεσσαλονίκη, η έκθεση «Leonardo da Vinci, Εφευρέτης και Επιστήμονας», που από το 1997 ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο.

Χειροποίητα μοντέλα 25 μηχανών του Λεονάρντο ντα Βίντσι, παρουσιάζονται στην έκθεση τα οποία είναι κατασκευασμένα από ξύλο και μέταλλο από τεχνίτες που ακολούθησαν τις οδηγίες του μεγαλοφυούς επιστήμονα και καλλιτέχνη της Αναγέννησης. Οι επισκέπτες θα μπορούν όχι μόνο να τα δουν αλλά και να τα θέσουν σε λειτουργία. Επίσης, η έκθεση φιλοξενεί 118 «ομοιοτυπικά» αντίγραφα σχεδίων, σημειώσεων, σκαριφημάτων, επιστολών και μελετών. Παράλληλα, 12 οθόνες αφής, έξι προγράμματα πολυμέσων και 8.000 εικόνες καλύπτουν τα εξής θέματα: Αναγέννηση, Η ζωή του Λεονάρντο, Ο Λεονάρντο μηχανικός και αρχιτέκτων, Η γέφυρα ως σύμβολο, Γέφυρες, Ανατομία.

Σύμβολο αισιοδοξίας

Εμπνευστής της έκθεσης, η οποία έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα σε πόλεις όπως η Βοστόνη, η Σεούλ, η Πρετόρια, η Ταϊπέι και η Σιγκαπούρη, αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι το Ινστιτούτο Πολιτιστικών Ανταλλαγών, που εδρεύει στο Τίμπιγκεν, στη Γερμανία. Τα σχέδια καλύπτουν όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του Ντα Βίντσι: ανατομία, μαθηματικά-γεωμετρία, μηχανική, ιπτάμενες μηχανές, χρονομετρία, γέφυρες-κανάλια, αρχιτεκτονική, στρατιωτική μηχανική. Ο καλλιτέχνης της Αναγέννησης δήλωνε άλλωστε στο βιογραφικό του ότι ασκούσε… 14 επαγγέλματα, μεταξύ των οποίων αυτά του ανατόμου, του πολεοδόμου, του μηχανικού, του αρχιτέκτονα, του μαθηματικού και φυσικά του ζωγράφου. «Ως άνθρωπος που με τη μεγαλοφυΐα του συνέδεσε την Αναγέννηση με καθετί που οδηγεί στην πρόοδο, ο Ντα Βίντσι αποτελεί σήμερα σύμβολο αισιοδοξίας για καλύτερες εποχές. Η έκθεση χτίζει μια γέφυρα που φέρνει κοντά μας την αναγεννησιακή εποχή των μηχανικών θαυμάτων του Λεονάρντο και αναδεικνύει την σημασία τους για τον σημερινό πολιτισμό» αναφέρει ο Πέτρος Γαϊτάνος, εκπρόσωπος του Ινστιτούτου Πολιτιστικών Ανταλλαγών.

Επιχειρώντας να υιοθετήσει το πνεύμα πολυπραγμοσύνης του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, η έκθεση δένει την τέχνη, την επιστήμη και την τεχνική. Οι σελίδες από τα σημειωματάρια και τα φύλλα σημειώσεων του Λεονάρντο αναπαρήχθησαν σε πρωτότυπο μέγεθος, με μια διαδικασία που μεταφέρει σε χειροποίητο χαρτί μόνο τα περιγράμματα και το πλαίσιο των σχεδίων, ενώ ακολουθεί ο χρωματισμός, που γίνεται στο χέρι, με τη χρήση ειδικών χρωμάτων.

Η έκθεση διοργανώνεται υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας - Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, του δήμου Θεσσαλονίκης και της ΔΕΘ.

Πληροφορίες: «Leonardo da Vinci, Εφευρέτης και Επιστήμονας», 5/2 έως 5/6, εγκαίνια 4/2 στις 21:00, Μύλος (), τιμή εισόδου 8€ (ενηλίκων), 4€ (παιδικά), 12€ (ομαδικά).

naftemporiki.gr

Μίμησις...Εξαιρετικού Διαμετρήματος

Ο Τζωρτζ Στάινερ χαρακτηρίζει το βιβλίο του Άουερμπαχ «μεγαλειώδη μελέτη», «έργο εξαιρετικού διαμετρήματος» και ένα από «τα μέγιστα επιτεύγματα της συγκριτικής γραμματολογίας», ενώ ο Έντουαρντ Σαΐντ έχει γράψει ότι η Μίμησις είναι «ένα από τα πλέον αξιοθαύμαστα και σημαντικά βιβλία λογοτεχνικής κριτικής που εμφανίστηκαν ποτέ…ένα μνημειώδες έργο».

Στο έργο αυτό, που γράφτηκε μεταξύ των ετών 1942 και 1945, ο Άουερμπαχ ερευνά τους διάφορους τρόπους ερμηνείας και απεικόνισης της πραγματικότητας στην ευρωπαϊκή λογοτεχνική δημιουργία για ένα τεράστιο χρονικό διάστημα που καλύπτει τρεις χιλιετίες. Ο Άουερμπαχ αναλύει, ερμηνεύει και συγκρίνει έναν μεγάλο αριθμό κειμένων, ξεκινώντας από τον Όμηρο και τη Βίβλο και συνεχίζοντας με τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Θερβάντες κ.α., για να καταλήξει στη λογοτεχνία του εικοστού αιώνα και σε συγγραφείς όπως ο Μαρσέλ Προυστ και η Βιρτζίνια Γουλφ. Φωτίζει έτσι με πολλά παραδείγματα και από πολλές οπτικές γωνίες το γεγονός ότι η λογοτεχνία, από την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη εποχή, υπήρξε  και παραμένει ένας εξαιρετικά εύγλωττος μάρτυρας της ανθρώπινης ιστορίας και της κοινωνικής πραγματικότητας. Αναδεικνύει παράλληλα τους κυριότερους σταθμούς της μακράς εξελικτικής διαδικασίας που καταλήγει, στις αρχές του 19ου αιώνα στη Γαλλία, στην ανάπτυξη του σύγχρονου ρεαλισμού, εκείνης δηλαδή της λογοτεχνικής μίμησης της ζωής που αναμειγνύει το υψηλό με το γκροτέσκο ύφος και αποδίδει κεντρική θέση στον πρακτικό βίο και στην καθημερινή πραγματικότητα.

Με τον χριστιανισμό είχε αρχίσει ήδη η αμφισβήτηση της αρχαίας διδασκαλίας περί υφολογικών βαθμίδων στη λογοτεχνική ανάπλαση της πραγματικότητας, με βάση την οποία ο πρακτικός βίος αποδιδόταν μόνο στο πλαίσιο ενός ταπεινού ή μεσαίου ύφους. Ο ρεαλισμός απλώνει τις ρίζες του στον Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση, καθώς τα καθημερινά φαινόμενα της πραγματικότητας μπορούσαν τότε να εκτίθενται σε ένα σοβαρό και νοηματικά μεστό πλαίσιο. Με εντυπωσιακή πολυμάθεια και συναρπαστική δεξιοτεχνία, ο Άουερμπαχ προσφέρει στον αναγνώστη μια πολύτιμη ερμηνευτική πρόσβαση σε όλους σχεδόν τους αιώνες και σε όλες τις περιοχές της ευρωπαϊκής λογοτεχνικής κληρονομιάς.

ΜΙΕΤ

Eminescu, Poetry

Eminescu, Mihail (mēhäēl' yemēne'skoo) [key], 1850–89, Romanian poet. Eminescu is considered the foremost Romanian poet of his century.Θεωρείται από τους κορυφαίους της Ρουμανίας.

Διαμόρφωσε μια νέα ποιητική έκφραση, επιβάλλοντας δικά του στερεότυπα. Μολονότι καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του δε δημοσίευσε παρά μόνο έναν τόμο ποιήματα (1884), η αξία του έργου του τον ανέδειξε ως τον μεγαλύτερο πιθανώς Ρουμάνο λυρικό ποιητή.

Η λυρική μπαλάντα με τον τίτλο ο Αυγερινός (L' Εtoile du soir) θεωρείται κορύφωση της ποιητικής του δημιουργίας. Εδώ, όπως και στην «Προσευχή ενός Δάκα» καθώς και στην «1η Επιστολή», περιγράφεται η σχέση θείου-ανθρωπίνου. Όσον αφορά στον πεζό λόγο, ιδιαίτερη θέση κατέχει Ο Φτωχοδιόνυσος, φανταστικό διήγημα που δημοσιεύθηκε το 1872 στις «Λογοτεχνικές Συνδιαλέξεις». Παρόλο που ανήκει στις δημιουργίες της νεότητας του συγγραφέα, θεωρήθηκε εξαρχής αριστούργημα.

His poems, lyrical, passionate, and revolutionary, were published in periodicals and had a profound influence on Romanian letters. He worked in a traveling company of actors, as well as acquiring a broad university education. His poetry reflected the influence of the French romantics.

În momentul în care Mihai Eminescu a recuperat temele tradiționale ale Romantismului european, gustul pentru trecut și pasiunea pentru istoria națională, căreia a dorit chiar să-i construiască un Pantheon de voievozi, mai ales în fragmentele unor piese de teatru, neterminate, unde-l avea drept model principal pe William Shakespeare, numit într-o poezie postumă, Cărțile, "prieten drag al sufletului meu", nostalgia regresivă pentru copilărie, melancolia și cultivarea stărilor depresive, întoarcerea în natură, etc., poezia europeană descoperea paradigma Modernismului, prin Charles Baudelaire sau Stephane Mallarme, bunăoară. Poetul avea o bună educație filosofică, opera sa poetică a fost influențată de marile sisteme filosofice ale epocii sale, de filosofia antică, de la Heraclit la Platon și de marile sisteme de gîndire ale Romantismului, în special de tratatul lui Arthur Schopenhauer, Lumea ca voință și reprezentare, de idealismul lui Fichte și Schelling sau de categoriile din tratatele lui Immanuel Kant, de altfel a lucrat o vreme la traducerea tratatului său Critica rațiunii pure, iar la îndemnul lui Titu Maiorescu, cel care îi ceruse să-și ia doctoratul în filosofia lui Kant la Universitatea din Berlin, plan nefinalizat pînă la urmă, sau de ideile lui Hegel. Pentru acest înalt conținut filosofic al operei sale Constantin Noica, un cunoscut eseist și filosof român din perioada interbelică și apoi postbelică l-a denumit pe bună dreptate omul deplin al culturii române.....

Το Άριστο αποχτιέται μόνο με μεγάλο Πόνο...

The Thorn Birds is a 1977 best-selling novel by Colleen McCullough, an Australian author.

In 1983 it was adapted as a television mini-series that, during its television run 27–30 March, became the United States' second highest rated mini-series of all time behind Roots; both series were produced by television veteran David L. Wolper
The epic begins with Meghann "Meggie" Cleary, a four-year-old girl living in New Zealand in the early twentieth century, the only daughter of Paddy, an Irish farm labourer, and Fee, his harassed but aristocratic wife. Although Meggie is a beautiful child with curly red-gold hair, she receives little coddling and must struggle to hold her own against her numerous older brothers. Of these brothers, her favourite is the eldest, Frank, a rebellious young man who is unwillingly preparing himself for the blacksmith's trade. He is much shorter than his brothers, but very strong; also, unlike the other Clearys, he has black hair and eyes.

Paddy is poor, but has a wealthy sister, Mary Carson, who lives in Australia on an enormous sheep station called Drogheda. One day, Paddy receives a letter from Mary offering him a job on her estate. He accepts, and the whole family moves to the Outback.

Here Meggie meets Father Ralph de Bricassart, a young, capable, and ambitious priest who, as punishment for insulting a bishop, has been relegated to a remote parish in the town of Gillanbone, near Drogheda. Ralph has befriended Mary, hoping a hefty enough bequest from her to the Catholic church might liberate him from his exile. Ralph is strikingly handsome; "a beautiful man"; and Mary, who doesn't bother to conceal her desire for him, often goes to great lengths to see if he can be induced to break his vows. Ralph blandly shrugs off these attentions and continues his visits. Meanwhile, he cares for all the Clearys and soon learns to cherish beautiful but forlorn little Meggie. Meggie, in return, makes Ralph the centre of her life.

 

Το Δισκοπότηρο των Μαθηματικών...

Ο Μπέρναρντ Ρίμαν το 1863.Ο Γκεόργκ Φρίντριχ Μπέρναρντ Ρίμαν ή Ρήμαν (Georg Friedrich Bernhard Riemann, 17 Σεπτεμβρίου 1826 – 20 Ιουλίου 1866) ήταν Γερμανός μαθηματικός που συνεισέφερε σημαντικά στη Μαθηματική Ανάλυση, την Τοπολογία, την Αναλυτική Θεωρία των αριθμών και τη Διαφορική Γεωμετρία, προωθώντας τη μη ευκλείδεια Γεωμετρία και ανοίγοντας έτσι τον δρόμο μεταξύ άλλων και για τη θεμελίωση αργότερα της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας. Κατά τον D. Struik «με τον Ρίμαν φτάνουμε στον άνθρωπο που επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον την πορεία των σύγχρονων Μαθηματικών»

In mathematics, the Riemann hypothesis, proposed by Bernhard Riemann (1859), is a conjecture about the distribution of the zeros of the Riemann zeta function which states that all non-trivial zeros have real part 1/2. The name is also used for some closely related analogues, such as the Riemann hypothesis for curves over finite fields.

The Riemann hypothesis implies results about the distribution of prime numbers that are in some ways as good as possible. Along with suitable generalizations, it is considered by some mathematicians to be the most important unresolved problem in pure mathematics (Bombieri 2000). The Riemann hypothesis is part of Problem 8, along with the Goldbach conjecture, in Hilbert's list of 23 unsolved problems, and is also one of the Clay Mathematics Institute Millennium Prize Problems. Since it was formulated, it has withstood concentrated efforts from many outstanding mathematicians. In 1973, Pierre Deligne proved an analogue of the Riemann Hypothesis for zeta functions of varieties defined over finite fields. The full version of the hypothesis remains unsolved, although modern computer calculations have shown that the first 10 trillion zeros lie on the critical line.

The Riemann zeta function ζ(s) is defined for all complex numbers s ≠ 1. It has zeros at the negative even integers (i.e. at s = −2, −4, −6, ...). These are called the trivial zeros. The Riemann hypothesis is concerned with the non-trivial zeros, and states that:

The real part of any non-trivial zero of the Riemann zeta function is 1/2.
Thus the non-trivial zeros should lie on the critical line, 1/2 + it, where t is a real number and i is the imaginary unit.

There are several popular books on the Riemann hypothesis, such as Derbyshire (2003), Rockmore (2005), Sabbagh (2003), du Sautoy (2003). The books Edwards (1974), Patterson (1988) and Borwein et al. (2008) give mathematical introductions, while Titchmarsh (1986), Ivić (1985) and Karatsuba & Voronin (1992) are advanced monographs.

"Ma - MA! Meh - MEH! Mi -MI! Mo - MO!"

Ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ο αιθίοπας Γιοάνες Γκεμπρεγκεόργκις, δημιούργησε δίκτυο βιβλίων στη χώρα του (άρθρο στο σημερινό ΒΗΜΑ), σε μια προσπάθεια να δώσει πνοή στο βιβλίο και να μειώσει τον αναλφαβητισμό στη χώρα του...

In a bamboo and matting shelter on the edge of the town of Awassa, rows of tiny children are struggling with Ethiopia's fiendishly complicated Amharic alphabet.

"Huh - HUH! Hoo - HOO! Hee - HEE! Ha - HA!" they chant in unision after their teacher.

Their teacher is a small boy, scarcely older than they are, but he moves his pointer confidently along the chart showing the 256 different characters, and the children shout back.

"Ma - MA! Meh - MEH! Mi -MI! Mo - MO!"
...................................

Reading is a real challenge for children here, and not just because of the script.

When they have mastered the basics, what can they practice on?

The range of children's books published in Amharic is limited, and for many of the children Amharic is not even their first language.

There are seldom any books at home, and often very few at school either.

But these children in Awassa are lucky.

Silly Mammo

If you leave them practising their letters and walk out through the garden gate, you will find another group of children, clustered under a shady tree, absorbed in their books.

Parked alongside them is a brightly painted wooden cart, with sides which fold down to display the shelves of books.

The two donkeys which pull it are resting in another patch of shade.

This is Ethiopia's first Donkey Mobile Library - the brainchild of an expatriate Ethiopian now living in the United States.

The children are able to read books in their own languages

His Ethiopian Books for Children and Educational Foundation (EBCEF) is also a publishing house and has produced many of the books on the shelves of the cart.

Some children are enjoying the lovely illustrations in the foreign picture books, which the library also carries, but their English is limited or non-existent.

Mostly they prefer the locally published, Amharic language stories.

It turns out that everybody's favourite is the story of Silly Mammo, familiar to generations of Ethiopian children.

MAMMO

Mammo is a well-meaning young man, but very silly. When his mother finally finds him a job, he drops the coins he earns and loses them.

"Next time, put your pay carefully in your pocket," says his mother.

The following day the farmer, instead of money, pays him with milk, with predictable consequences.

"No, no, no," says his mother, when she sees his dripping clothes.

"When he gives you something like that, you should carry it on your head," she says.

But Mammo's next wages come in the form of fresh butter wrapped in green leaves.

The children giggle delightedly at the drawing of the blazing sun, and the melting butter running down Mammo's face....

My wonderful Μπόρχες...

Ένα αιθεριο ελαφι δεν το εχει δει ποτε κανεις
Απλως το ερωτευεσαι
………………….
Αλογο της θαλασσας θα βρεις , όπως μου ειπε ο Βιργιλιος, γυρω από την Ολυσικονα πολιτεια
…………………
Υπαρχουν δυο αργεντινες περιγραφες του Λυκανθρωπου
………………….
Το Α Μπαο Α Κου, είναι ένα πλασμα που μυριζει ροδακινο στον Πυργο της Νικης στο Τσιτορ
……………
Τα Αμπτου και Ανετ είναι δυο ψαρια που το ταξιδι τους δεν εχει τελος
……………
Το Ανθρακιο ειναι στην ορυκτολογια ένα μικρο ρουμπινι που βρισκεται στο μυαλο των δρακων
………….
Ενας δρακος ζουσε κεινα τα χρονια στον μεγαλο Ροδανο, μεταξυ Αρλ και Αβινιον, όπως μου ειπε ο Ιακωβος Ντε Βοραζιν
…………
Βαρρακ σημαινει αστραπη στους ισλαμικους μυθους
…………….
Ο Βασιλισκος, το φιδι, δημιουργησε την ερημο
……………..
Αν χαμογελας σα τη γατα του Τσεσιρ , σημαινει ότι χαμογελας σαρδονια
…………………
Η Γιουγουωρκη ηταν ένα ιπταμενο κοριτσι
…………………..
Στο Γλεντι των Φιδιων τον εβδομο αιωνα, κυριαρχουσε η μουσικη ενός αυλου
………………
Το Γκολεμ ηταν ενας τεχνητος ανθρωπος
……………..τον μυστικο τυπο για τη δημιουργια του
Τον φυλαξε ο Ελεαζαρ της Βορμς
…………………
Οι Γνωμοι είναι ξωτικα των πεδιαδων και των λοφων
……………………..
Στο μαργαριταρι που κρεμεται από τον λαιμο ενός δρακοντα κρυβεται και η δυναμη του
……………..
Το μαργαριταρι όμως, είναι ένα δακρυ
ουσιαστικα, είναι η αξιοποιηση του πονου ενός οστρακου, καθως ενας κοκκος αμμου εισχωρει μεσα σε αυτό
…………………
Οι δρακοντες των θαλασσων κατοικουν σε υπερλαμπρα παλατια
………………….
Οι αριστοκρατικοί Ελοι ζουν σε κηπους και τρεφονται με καρπους
…………………….
Ένα λουλουδι , αγνωστο , κυνηγημενο, γινεται σκονη
Και δεν προκειται να ανθισει στη γη προτου περασουν πολλες χιλιαδες χρονια
…………………..
Το Ζαραταν είναι ένα ζωντανο νησι
………………………………
Το Αλικαντο είναι νυχτοβιο πουλι που αναζητα την τροφη του στη Χιλη, σε φλεβες χρυσου και αργυρου
…………….
Ο Λιους φανταστηκε ένα ζωο που το ελεγαν Περελανδρα
…………………….
Ο Εντγκαρ Αλαν Ποε σχεδιασε κοραλλια στην Ανταρκτικη
Στις νοτιες μαλιστα περιοχες βρηκαν ένα εκπληκτικο νερο
Μειγμα αραβικης γομας , χρωμα πορφυρο, τονοι ιριδιζοντος μεταξωτου
……………….
Ολη η μαζα του υγρου χωριζονταν σε ευδιακριτες φλεβες, καθεμια με τη δικη της αποχρωση
……………
Στον Μαινομενο Ορλανδο, περιεχεται μια λεπτομερης περιγραφη του Ιππογρυπα
………………
Τα Ριφαια Ορη είναι περα από τις παγωμενες θαλασσες
Και το Σεισμοψαρο, ένα χελι 700 μιλιων
Κρατα στη ραχη του την Ιαπωνια
………………………
Οι Κενταυροι είναι γονοι του Ιξιωνα
…………….
Οι κηλιδες της Σεληνης λενε πως σχηματιζουν το περιγραμμα ενός ανθρωπου
……………..
Οι Νεραιδες είναι τα πιο ομορφα μικρο πλασματα
…………….
Οι Νισνα ζουν στις εσχατιες της Κινας
…….
Οι Νορνες στη Σκανδιναυια
………..
Οι Ολετηρες ζουσαν αρχικα στην Ατλαντιδα
…………….
Το Σιμουργκ είναι το αθανατο πουλι στο δεντρο της γνωσης
………..

Ο Σβεντενμποργκ
Ειχε τη συνηθεια να μιλα με αγγελους και διαβολους

Επισκεπτετο συχνα τον άλλο κόσμο
Ειχε πει ο Χριστος πως μονο οι εναρετοι θα μπουν στον παραδεισο

Ο Σβεντενμποργκ συμπληρωσε πως θα επρεπε να είναι και νοημονες
Να εχουν κιθαρες όπως οι αγγελοι
Να είναι καλλιτεχνες και ποιητες.
 

Μεταλλευτικό Μουσείο

Στις 18 του Μάη γιορτάζεται η ημέρα των Μουσείων.
Παρουσιάζουμε αυτό της Μήλου.

Η ιστορία του μουσείου

Το Μεταλλευτικό Μουσείο Μήλου βρίσκεται στον Αδάμαντα, το επίνειο του νησιού και η δημιουργία του στοχεύει στο να τιμήσει και να προβάλει τη μεταλλευτική ιστορία της Μήλου.

Το Μεταλλευτικό Μουσείο Μήλου δημιουργήθηκε και λειτουργεί με την υποστήριξη της S&B Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1995 και ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα, για να ανοίξει τις πύλες του στο κοινό στις 23 Μαϊου 1998.

Στους χώρους του Μουσείου, αντικείμενα, εικόνες και φωτογραφίες παρουσιάζουν την εντυπωσιακή γεωλογική ιδιαιτερότητα της Μήλου και αφηγούνται με τον τρόπο τους τη μεταλλευτική ιστορία του νησιού, αποτίοντας, παράλληλα, έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε όλους αυτούς που εργάστηκαν και εργάζονται για την ανάπτυξη της μεταλλείας στο νησί, και συνδέοντας το παρελθόν με το σήμερα.

Το κτίριο που στεγάζει το μουσείο περιλαμβάνει το ισόγειο και τον α’ όροφο, που συναποτελούν τον κατ’εξοχήν εκθεσιακό χώρο, καθώς και τους βοηθητικούς χώρους του υπογείου.

Στο ισόγειο, ο επισκέπτης έρχεται σε πρώτη επαφή με τη μεταλλευτική ιστορία και δραστηριότητα της Μήλου. Μια σειρά από φωτογραφίες, απεικονίσεις και πίνακες αποδίδουν παραστατικά τα διάφορα στάδιά της. Η παρουσίαση πλαισιώνεται από παλιούς και σύγχρονους γεωλογικούς και τοπογραφικούς χάρτες του νησιού, διάφορα αυθεντικά εργαλεία και όργανα. Επίσης παρουσιάζονται απεικονίσεις της σημερινής εξορυκτικής δραστηριότητας και των εργασιών περιβαλλοντικής αποκατάστασης.

Η αίθουσα του α’ ορόφου είναι αφιερωμένη στην παρουσίαση του ορυκτού πλούτου της Μήλου. Δείγματα ορυκτών που κυριαρχούν στις σημερινές εξορυκτικές δραστηριότητες του νησιού παρουσιάζονται σε βιτρίνες, μαζί με φωτογραφικό υλικό και πληροφορίες για τον τρόπο επεξεργασίας και τις χρήσεις τους.

Οι βοηθητικοί χώροι του υπογείου αποτελούνται από μια αίθουσα χωρητικότητας 40 ατόμων , εξοπλισμένη με οπτικοακουστικά μέσα για την προβολή βίντεο σχετικών με τη θεματολογία του Μουσείου και την φιλοξενία εκδηλώσεων επιστημονικού περιεχομένου, καθώς και μία αίθουσα πολλαπλών χρήσεων για την πραγματοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ειδικών εκθέσεων κ.ά.

Μεταλλευτική Ιστορία Μήλου

Με την αυγή της νεολιθικής εποχής, δηλ. από το 8000 π.Χ. αρχίζει να αναπτύσσεται μεταλλευτική δραστηριότητα στη Μήλο με την εξόρυξη και εμπορία του οψιδιανού, ενός στιλπνού και σκληρού λίθου, κατάλληλου για την κατασκευή εργαλείων και όπλων, ο οποίος αφθονούσε στο υπέδαφος του νησιού, λόγω της ηφαιστειακής του προέλευσης.

Συν τω χρόνω και κυρίως κατά τους οκτώ προχριστιανικούς αιώνες η Μήλος ανέπτυξε σε σημαντικό βαθμό την εξόρυξη και εμπορία ποικιλίας ορυκτών για διάφορες χρήσεις, όπως θείου, καολίνη, κίσσηρης, αλουνίτη, τραχείτη, πωρολίθων, κ.λπ..

Η δραστηριότητα αυτή συνεχίσθηκε και άνθισε τόσο κατά τους χρόνους της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, όσο και της Βυζαντινής περιόδου, ενώ κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ατόνησε και περιορίσθηκε στην εξαγωγή ορισμένων ορυκτών και αλατιού που παραγόταν στις αλυκές που βρίσκονταν κοντά στο λιμάνι.

Μετά την απελευθέρωση, και ουσιαστικά από το 1860, το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος, στην προσπάθεια αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας δημοσίευσε (στις 24.8.1862) τον πρώτο Νόμο ΄΄περί μεταλλείων, ορυχείων και λατομείων΄΄.

Μέσα στο ίδιο έτος (1862) πραγματοποιείται η πρώτη παραχώρηση μεταλλείου στην Ελλάδα προς εκμετάλλευση θείου στη Μήλο, οπότε ουσιαστικά αρχίζει η νεώτερη μεταλλευτική ιστορία της Μήλου με τη σύσταση και εγκατάσταση πολλών εταιριών εξόρυξης και εμπορίας βιομηχανικών κυρίως ορυκτών (θείου, καολίνη, βαρυτίνης, μπεντονίτη, περλίτη, ποζολάνης, πυριτικών, κ.λπ.), αλλά και μεταλλευμάτων μαγγανίου και μολύβδου.

Η Μήλος είναι σήμερα το μεγαλύτερο κέντρο παραγωγής και επεξεργασίας μπεντονίτη και περλίτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εξαιρετικά μεγάλες ποσότητες των εν λόγω ορυκτών εξορύσσονται, υφίστανται κατάλληλη επεξεργασία επί τόπου και εξάγονται κυρίως στο εξωτερικό.

Η μεταλλευτική ιστορία της Μήλου, που άρχισε πριν από 10.000 χρόνια, συνεχίζεται....

Milos Mining Museum

inside Coburg

Coburg Wine Open - 2. bis 5. November 2011

In diesem Jahr geht das Coburg Wine Open von 2. bis 5. November in Szene und widmet sich so reizvollen Themen wie dem sensationellen Jahrgang 1961, der Welt der Rhônerebsorten, den großen Weinen des Château Latour sowie dem hochinteressanten Vergleich einiger der besten Grands Crus Lagen des Burgund.

Το Palais Coburg χτίστηκε μεταξύ 1840 και 1845 από τον δούκα Ferdinand Georg August του οίκου των Saxe-Coburg-Gotha πάνω στα ερείπια του Braunbastei, του «Καφέ Προμαχώνα», ενός παλαιού στρατιωτικού οχυρού στο κέντρο της αυστριακής πρωτεύουσας. Ο κύριος όγκος του παλατιού, με την επιβλητική κλασικιστικού ύφους πρόσοψή του, κάθε άλλο παρά μαρτυράει πως υπογείως υπάρχει ένας αρχιτεκτονικός ιστός ηλικίας έξι αιώνων: τα θεμέλια του «Καφέ Προμαχώνα» χρονολογούνται από την εποχή της Αναγέννησης και περιλαμβάνουν περάσματα και μυστικούς διαδρόμους, ένα λαβύρινθο από δωμάτια, αποθήκες και κελάρια, καθώς και τμήματα των παλαιών τειχών της πόλης.

Το 1997 πέρασε στην ιδιοκτησία του POK P­hringer Privatstiftung και έπειτα από έξι χρόνια, ανακαινισμένο άνοιξε τις πύλες του για το κοινό. Πρόκειται, πλέον, για έναν πολυτελή πολυχώρο που αξιοποιεί στο έπακρον την ιστορία του κτιρίου και περιλαμβάνει ξενοδοχείο, εστιατόρια, μπιστρό, αίθουσες εκδηλώσεων, γραφεία και ένα από τα πλέον αξιόλογα «αρχεία» κρασιού του κόσμου, αποτελούμενο από έξι θεματικά κελάρια.

Μεταξύ άλλων, εδώ βρίσκεται το παλαιότερο πόσιμο κρασί του κόσμου (σύμφωνα με τον Master of Wine Michael Broadbent, επικεφαλής sommelier του οίκου Christie's), το 1727 R­desheimer Apostelwein από τη Βρέμη.

Coburg.at/ kathimerini
 

Ρωσική Πρωτοπορία

Η συλλογή Κωστάκη απαρτίζεται από 1275 έργα τέχνης: πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, κατασκευές, κεραμικά σημαντικών καλλιτεχνών της ρωσικής πρωτοπορίας όπως οι Kazimir Malevich, Vasilii Kandinsky, Liubov Popova, Vladimir Tatlin, Aleksandr Rodchenko, Ivan Kliun, Solomon Nikritin, Olga Rozanova, Varvara Stepanova, Nadezhda Udaltsova, Mikhail Matiushin, Gustav Klutsis.

Η συλλογή είναι αντιπροσωπευτική όλων των ρευμάτων και των τάσεων της ρωσικής πρωτοπορίας, μίας από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της παγκόσμιας τέχνης που άνθισε στις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Η αγορά της Συλλογής Κωστάκη έγινε από το ελληνικό δημόσιο το Μάρτιο του 2000, μετά από πολιτική απόφαση του υπουργού πολιτισμού Ευάγγελου Βενιζέλου ο οποίος εξασφάλισε τη συλλογή για το νεοϊδρυθέν τότε Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η συμφωνία υπογράφηκε ανάμεσα στην οικογένεια Κωστάκη και στη διοίκηση του Μουσείου αφού προηγήθηκε η σύσταση διεθνούς επιτροπής ειδικών, η οποία εκτίμησε την οικονομική και καλλιτεχνική αξία της συλλογής αφού τόνισε την αυθεντικότητα και τη μοναδικότητά της.

Ο συλλέκτης Γιώργος Κωστάκης, ένας Έλληνας από τη Ζάκυνθο, ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που έχουν το χάρισμα της ορθής κρίσης και της σωστής επιλογής. Σε μια περίοδο απόλυτης κυριαρχίας του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, ο Κωστάκης αγόραζε αυτό που οι άλλοι περιφρονούσαν, με αποτέλεσμα σήμερα η συλλογή του είναι από τις σημαντικότερες στον κόσμο.

Ο Κωστάκης γεννήθηκε στη Μόσχα το 1913 όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Εργάστηκε ως οδηγός στην Ελληνική πρεσβεία μέχρι το 1940 και στη συνέχεια ως επικεφαλής του τοπικού προσωπικού της Καναδικής πρεσβείας. Στα πλαίσια των επαγγελματικών του καθηκόντων συνόδευε ξένους διπλωμάτες στις επισκέψεις τους σε παλαιοπωλεία και χώρους τέχνης.

Χωρίς να έχει ιδιαίτερη καλλιτεχνική παιδεία και επαφή με τη μοντέρνα τέχνη, εντυπωσιάστηκε όταν αντίκρισε το 1946 ένα πίνακα της Olga Rozanova. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τη ρωσική τέχνη των αρχών του 20ού αιώνα και ήρθε σε επαφή με τις οικογένειες των καλλιτεχνών από τους οποίους αγόραζε τα έργα. Ο Κωστάκης συνέχισε για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες τη συγκέντρωση των έργων, σχηματίζοντας έτσι μία περίφημη συλλογή η οποία διέσωσε από την καταστροφή και τη λήθη ένα σημαντικό τμήμα της μοντέρνας ευρωπαϊκής τέχνης. Το σταλινικό καθεστώς, όπως γνωρίζουμε, είχε θέσει σε απαγόρευση τα έργα της ρωσικής πρωτοπορίας, επιβάλλοντας στην τέχνη το δόγμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Ετσι άρχισαν να αναδεικνύονται οι απόψεις παλαιότερων μελετητών για τη σπουδαιότητα της ρωσικής τέχνης, που ονομάστηκε "πρωτοπορία" για τον ρηξικέλευθα νέο και πειραματικό χαρακτήρα της καθώς και να βρίσκουν απάντηση ερωτήματα σχετικά με τον ιδεολογικό χαρακτήρα και τις οπτικές εμπειρίες μιας τέχνης που αναπτύχθηκε λίγα χρόνια πριν και λίγα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Παράλληλα, αποδεικνύονταν βαθμιαία οι αρχικές υποθέσεις για τη δυναμική των σχέσεων ανάμεσα στη ρωσική τέχνη και την τέχνη της Δύσης σε όλη τη διάρκεια του μοντερνισμού.

http://www.greekstatemuseum.com/kmst/collections/kostakis.html

Το Μπλε του Vermeer

The woman's satin garment is painted almost entirely with varying shades of ultramarine blue, white and small quantities of black in the deepest shadows. Vermeer used blue more than any other "strong" color. The fact that he preferred the highest grade of natural ultramarine, the most brilliant and expensive blue pigment available of his time, testifies to the importance he associated with its optical quality and it is not out of the question that the noble lineage of this "pigment of pigments" may have come into play. In the later years of financial hardship, his patron Pieter van Ruijven may have financed such an expensive habit.

Perhaps the satin dress of the Woman in Blue Reading a Letter best illustrates the psychological power of blue. Throughout history blue was the color of all heavenly gods. It stands for distance, the divine and the spiritual. This interpretation goes back to ancient Egyptians and was taken on by later cultures. From a psychological point of view blue tends to invoke dreamlike states. It instills yearnings, has a calming effect and leads to meditative introspection. Ultramarine blue, which seems to have been employed almost obsessively in the present picture, is even found in the light gray mixtures of the wall and the round ball of the map hanger. Vermeer used the same technique in the Woman Holding a Water Pitcher of the same years.

Natural ultramarine pigment (the coloring substance of paint) is made of the powder of the crushed semi-precious stone lapis lazuli. After being thoroughly purified by repeated washings, the powder is bonded to a drying oil through hand mulling. Only stones of the highest quality could be prepared just by washing and grinding. For lower qualities a laborious method of extracting the mineral lazurite was necessary, which Cennini described in his treatise (c. 1390). The best varieties of lapis lazuli were imported from Afghanistan via Venice.

Museo del Prado

El edificio que hoy sirve de sede al Museo Nacional del Prado fue diseñado por el arquitecto Juan de Villanueva en 1785, como Gabinete de Ciencias Naturales, por orden de Carlos III. No obstante, el destino final de esta construcción no estaría claro hasta que su nieto Fernando VII, impulsado por su esposa la reina María Isabel de Braganza, tomó la decisión de destinar este edificio a la creación de un Real Museo de Pinturas y Esculturas. El Real Museo, que pasaría pronto a denominarse Museo Nacional de Pintura y Escultura y posteriormente Museo Nacional del Prado, abrió por primera vez al público en noviembre de 1819. Nació con el doble propósito de mostrar las obras propiedad de la corona y descubrir a Europa la existencia de una escuela española tan digna de mérito como cualquier otra escuela nacional.

El primer catálogo, realizado en 1819 y dedicado exclusivamente a la pintura española, constaba de 311 pinturas, aunque, en ese momento, se guardaban ya en el Museo 1.510 obras procedentes de los Reales Sitios pertenecientes también a otras escuelas. La valiosísima Colección Real, germen de los fondos  del actual Museo del Prado, comenzó a adquirir pleno desarrollo en el siglo XVI en tiempos del emperador Carlos V y continuó enriqueciéndose con el concurso de los monarcas que le sucedieron, tanto Austrias como Borbones. Gracias a la voluntad y al esfuerzo de todos ellos   ingresaron en la Colección Real los mayores tesoros que se pueden contemplar hoy en el Prado como El Descendimiento de Weyden, El Jardín de las delicias de El Bosco, El caballero de la mano en el pecho de El Greco, El tránsito de la Virgen de Mantegna, La Sagrada Familia, conocida como "La Perla", de Rafael, Carlos V en Mühlbergde Tiziano, El lavatorio de Tintoretto, el Autorretrato de Durero, Las Meninas de Velázquez, Las tres Gracias de Rubens o La familia de Carlos IV de Goya

A los fondos procedentes de la Colección Real se sumaron después otros que aumentaron y enriquecieron en gran medida las colecciones del Museo con algunas de sus obras maestras como las majas de Goya. Fundamental fue la incorporación de otros museos hoy desaparecidos, el Museo de la Trinidad en 1872 y el Museo de Arte Moderno en 1971, pero también fueron decisivos los numerosos legados, donaciones y compras.

Procedentes del Museo de la Trinidad ingresaron en el Prado algunas obras relevantes como La Fuente de la Gracia de la escuela de Jan Van Eyck, los retablos de santo Domingo y de san Pedro Mártir realizados para santo Tomás de Ávila por Pedro Berruguete y los cinco lienzos del Colegio de doña María de Aragón de El Greco.

Del Museo de Arte Moderno provienen gran parte de los fondos del siglo XIX, entre los que destacan obras de los Madrazo, Vicente López, Carlos de Haes, Rosales y Sorolla.

Desde la fundación del Museo se han incorporado a sus colecciones  más de dos mil trescientas pinturas y gran cantidad de esculturas, estampas, dibujos y piezas de artes decorativas mediante  legados, donaciones y compras, que engloban en su mayoría el apartado de Nuevas Adquisiciones. Numerosos legados han enriquecido los fondos del Museo, tales como  el  de don Pablo Bosch, con su magnífica  colección de medallas, el de don Pedro Fernández Durán, que sumó a su amplísima colección de dibujos y artes decorativas una obra maestra de la pintura como la Virgen con el Niño de Weyden, y el de don Ramón de Errazu con pintura del siglo XIX. Entre las donaciones cabe reseñar la de Las Pinturas Negras de Goya que hizo el Barón Emile d’Erlanger en 1881. Entre las múltiples obras ingresadas mediante compra se encuentran algunas tan destacadas como las que se han efectuado en los últimos años, entre ellas  la Fábula y la Huída a Egipto de El Greco, en 1993 y 2001, La condesa de Chinchón de Goya en el 2000 y El barbero del Papa de Velázquez en el 2003.

Datos generales

La colección está formada por aproximadamente 7.600 pinturas, 1.000 esculturas, 4.800 estampas y 8.200 dibujos, además de un amplio número de objetos de artes decorativas y documentos históricos. En la actualidad, el Museo exhibe en su propia sede algo menos de 1.000 obras, mientras que alrededor de 3100 obras (‘Prado disperso’) se encuentran, como depósito temporal en diversos museos e instituciones oficiales, y el resto se conserva en almacenes.

in Dublin, such a Concert!

In 2008 a prestigious competition to design Dublin’s new National Concert Hall had two finalists narrowed down from a shortlist of prominent architectural firms. 3XN and Henning Larsen Architects, both Danish Studios, presented powerful design ideas. However, due to client’s difficult financial situation caused by the global economic crisis, appointing of a final winner has been cancelled.

3XN’s proposal for the Concert Hall is a sculptural composition of volumes reflecting the interior layout of the building. Three Halls, each different in size, function and acoustic objectives, are connected by a foyer promoting flow and social interaction. The foyer expands and contracts, adapting to the new structure.

From the garden side, a transparent façade cascades down from the three Concert Hall volumes, drawing the gardens forth into the foyer and extending into a new public plaza towards Hatch Street.

The design concept from Henning Larsen Architects follows an entirely different logic. The Symphonic Hall is located at the heart of the site, becoming a pivotal point and affecting the entire organization. The Hall’s unique acoustics and lightness affect the performing act by discreetly creating unity between art and audience.

With the open and light courtyard on three sides and the Iveagh Gardens on the last side, a variety of different public spaces are unveiled. The courtyard connects  Earlsfort Terrace to The Gardens, creating a generous entrance foyer to the auditoriums. A spatial experience of openness to all public frontages of the site makes the courtyard part of the public realm.

e Volo

The Thronal Feast Of the Alexandrian Church

On the 7th and 8th May 2011, the Thronal Feast of the Alexandrian Church took place with great splendour, on the occasion of the commemoration of the Holy Apostle and Evangelist Mark, its first Bishop and Custodian.

On the eve of the Feast, at the Holy Cathedral of the Annunciation of the Theotokos in Alexandria, His Beatitude Theodoros II, Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa officiated at the Service of Great Vespers, together with His Grace Gabriel Bishop of Mareotis and Patriarchal Vicar of Alexandria and His Grace Niphon of Babylonia, Hegumen of the Holy Patriarchal Monastery of St George in Old Cairo.
On the Sunday, 8th May, His Beatitude conducted the Divine Liturgy concelebrated by His Eminence Nicholas Metropolitan of Ermopolis,  His Grace Gabriel Bishop of Mareotis, His Grace Nikodimos of Nitria and patriarchal Vicar of Cairo, and His Grace Niphon of Babylonia. The homily was preached by the Very Reverend Archimandrite Panteleimon Arathymos, Chancellor of the Holy Synod, who said, among other things: "?This most venerable Patriarchal Throne, under the spiritual guidance of His Beatitude, has over many years conducted its missionary tasks, passing on the Light and the Truth, the Grace and the comfort from the Mediterranean down to the African South and from East to the West of the continent of the future, a continent which has been deeply hurt by its colonial past, exhausted by poverty, and fenced in the vicious circle of underdevelopment.

The live and activity of St Mark is a lighthouse w hich illumines and inspires the admirable efforts and humanistic contribution of the missionary staff of our Patriarchate, which is not inactive before all these exceedingly huge humanistic problems which rock the African people, but strives daily for the passing on of the message of the Resurrection given by the Myrrh-bearers and its genuine implementation in the easing of human pain.  And it is the current missionaries who make Christian love a practice, as it was taught and embodied by the Holy Evangelist Mark two thousand years ago.

And you, Your beatitude, the Thirteenth of the Apostles, the Successor of the Apostolic trust, the witness and sacrificial love of your Holy Predecessor, who has embodied this certainty of the fullness of the Throne, lift up a hand of supplication to the Arch-Shepherd Christ, to lead it from pure circumstances to even more pure evolutions and from honourable struggles to most honourable outcomes, to the glory of God and t he structure of the world".

Prior to the end of the Eucharistic gathering His Beatitude awarded Patriarchal Offices to two distinguished persons. Particularly, he awarded the Office of the Arhontissa Dikaiofylax to the Honourable Mrs Kalliope-Kelly Bourdara, Professor of the University of Athens, former Minister and former Deputy Mayor of Athens, and the Office of Arhon Nomofylakos to the Honourable Michael Kountouris, Vice President and Legal Advisor of the ING Group.

A festive gathering then took place in the Throne Room, where His beatitude expressed his sincere gratitude to the special Members of the Brotherhood of Office Bearers of the Throne "Apostolos Markos".
On their behalf the Office Bearers of the Patriarchate, via the President of the Brotherhood, the Most Erudite Mr. Theodoros Panagopoulos, Professor of the University of Pireaus, declared their unceasing support of the multifaceted work of the Secon d Throne Church, and gave honour to the Most Venerable Nun Sister Theoxeni, Abbess of the Holy Patriarchal and Stavropegiac Monastery Chrysopege in Hania, Crete, for her multifaceted work. Also, the Erudite Mr Spyridon Kamalakis, Megas Arhon Logothetis and Great Benefactor of the ancient Patriarchate addressed His Beatitude and offered him the tools which placed the foundation stone in 1926 of the Kaniskerion Orphanage of Alexandria and the Holy Church of the Saint and Great Martyr George within its walls.

Also, honouring the assistance of the Holy Monastery of Chrysopege in Hania towards the missionary effort, awarded the Monastery the Cross of St mark, through the Most Venerable Abbess.

The rite of the inauguration of the area which will house the Patriarchal Archives and their naming in honour of the distinguished Egyptian Greeks, the Erudite Messrs Christos Zerefos, Academic and Megas Arhon Didaskalos, Spyridon Kamalakis, Business man, Chairman of the Association of Hellenic-Egyptian Friendship, Megas Arhon Logothetis and Efthymios Soulogiannis, Historian, Megas Arhon Asikritis.
At noon the Chairman and Members of the Brotherhood of Office Bearers of the Throne hosted an official lunch in honour of His Beatitude at the Hellenic Naval Club in Alexandria, and that same night a musical function was held in the grounds of the Patriarchal Mansion by the artists Mrs. Sevi Mazera-Mamali, Mrs. Jenny Hatzidimou, Mrs. Zafiroula Hanti and Mr. Konstantine Gravos.

The festive and Liturgical functions of the Thronal Feast of the ancient Patriarchate of Alexandria and All Africa were attended by their Excellencies the former Ministers Mrs. Kalliope-Kelly Bourdara and George Kalaitzis, the Honourable Consul General of Greece in Alexandria Mr George Diakofotakis, the Chairman of S.A.E. Mr. Stephanos Tambakis, the Chairman of the Hellenic Community of Alexandria Mr Ioannis Siokas, representatives of Hellenic and Arabic-speaking Associations and Organizations of the Great City, as well as the entire Hellenic Community.

Archim. Panteleimon Arathymos   
Chief Secretary
of the Holy Synod