Στα τείχη του κόσμου

Αραβια

Προσεξτε  λεει ο Ραμανταν
Μην ξυπνατε το περιστερι που κοιμαται
Αφηστε το να ονειρευεται
Να αναβει πυρκαγιες που θα καψουν τα σκληρα τειχη του κοσμου
……………………..

Για τον πόλεμo ας μιλήσουν λοιπον  οι λέξεις και οι σκέψεις

«Τα κοράλλια, το θάνατο αφουγκράζομαι,
Αυτή η θύελλα δεν άφησε τα ίχνη της στον κάμπο.
Τα  ανοιχτά μπράτσα του Αραβικού Κόλπου αγκαλιάζουν τον θάνατο.
Τη Γέννηση, το Φως , το Σκοτάδι.
Ο Ήχος από έναν Λυγμό αγγίζει την ψυχή μου.
Πάνω από τα κύματα του Κόλπου, οι κεραυνοί ξεπλένουν τις ακτές».

Μ.Σ.Ελ Σαγιεμπ
Ιράκ


Ως πολίτης του κόσμου,

Θα θελα να δω έναν «πόλεμο» για την αλληλογνωριμια των λαών , για τον παγκόσμιο πολιτισμό, για τον εξανθρωπισμό της απρόσωπης φύσης και της απρόσωπης κοινωνίας, για την οικοδόμηση μιας οικουμένης πιο κοντά στους πόθους και τα οράματα του ανθρώπου.

Θα θελα να δημιουργήσω μια έξυπνη βόμβα που θα κατέστρεφε τα ναρκωτικά και τη βία, την ανεργία και τη φτώχεια , αντί να καταστρέφει τις επικοινωνίες.
Θα θελα ο έρωτας του Άλλου και του Όλου Άλλου όπως έγραφε και ο Κωστής Μοσκώφ, να συμφύεται συχνά με τον πόθο της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Θα θελα τις άγιες αυτές μέρες της μεγάλης και βαθιάς κατάνυξης ο κόσμος να γινόταν πιο σοφός.

Η οδύνη του θεού είναι μεγάλη , μα κανείς δεν το βλέπει αυτό.

Ο πόλεμος δεν προωθεί τον κόσμο, απλώς αναβάλλει και τροφοδοτεί τα πάθη των ανθρώπων με νέους και εφήμερους σκοπούς.  Μετά, αργά η γρήγορα η κοινωνική αθλιότητα είναι και πάλι μαζί μας το ίδιο φοβερή όπως πάντα ήταν, γράφει ο Ε.Εσσε.

Η ψυχή της ανθρωπότητας βρίσκεται σε κίνδυνο.
Θα γυρίσει άραγε ποτέ πίσω η μέρα που πέρασε από το ταξίδι της μέσα στο χρόνο;

Το μίσος σβήνεται από την αγάπη. Διαγράφεται όταν εκείνη μεγαλουργεί. Έτσι μας έμαθαν. Επειδη εκεινη ουδεποτε εκπιπτει.

Μα τον πόλεμο τον μισώ, όπως έγραψε κάποιος. Κάθε πολίτης πρέπει να τον μισεί.

Μισώ τους πολέμους γιατί το πρώτο πράγμα που σκοτώνεται είναι η αλήθεια.
Μισώ τον πόλεμο, γιατί σκοτώνει σώματα και ψυχές, καταστρέφει σπίτια, εκκλησίες, μοναστήρια, σχολεία και βιβλιοθήκες, γκρεμίζει τις γέφυρες επικοινωνίας των ανθρώπων.
Μισώ τον πόλεμο, γιατί απεχθάνομαι τη βία σε κάθε της μορφή.
Σιχαίνομαι την υποκρισία των Σωτήρων επί γης , που «σώζουν» την ανθρωπότητα όποτε τους συμφέρει.
Μισώ τον πόλεμο γιατί καταλαμβάνει όση σκέψη και όση πράξη μου θα μπορούσα να διαθέσω στη ζωή, τον έρωτα, τη φιλία, την άνοιξη, τη δημιουργία.
Μισώ τον πόλεμο γιατί δολοφονεί τις προσωπικές μου αξίες, που θα θελα να είναι αξίες όλων, όπως τα όμορφα και καθαρά βλέμματα, τα καθαρά συναισθήματα, τις ευγενικές χειρονομίες.
Μισώ τον πόλεμο γιατί σκοτώνει τη ζωή που βρίσκεται μέσα σε όλα τα μικρά η μεγάλα πλάσματα πάνω στη γη.
Μισώ τον πόλεμο γιατί πλημμύρισε τον κόσμο μου με εικόνες δακρυσμένων παιδικών ματιών.
Κι όταν τα μάτια των παιδιών δακρύζουν το δικό μου αύριο αιμορραγεί.
Μισώ τον πόλεμο γιατί με χωρίζει  από ανθρώπους, με τους οποίους τίποτα δεν έχω να χωρίσω και από τόπους που θα μπορούσα να χαρώ και να αγαπήσω.
Μισώ τον πόλεμο , γιατί πριν από αυτόν κανείς δεν διακινδυνεύει για την ειρήνη, κανείς δεν διακινδυνεύει για να προσφέρει,  κανείς δεν διακινδυνεύει για να αγαπήσει.
Μισώ τον πόλεμο, γιατί αν σκοτώσει την ανθρωπότητα εκείνη θα πεθάνει μέσα σε ένα λυγμό, μέσα σε μια τρομακτική ηρεμία σαν αυτή που ακολουθεί τον κεραυνό.

Μισω κάθε «πολεμο» στην οικογενεια μεσα, στη δουλεια, στη φιλία, στον ερωτα, στη δημιουργία.
………………………………

I know that our world is no more permanent than a wave rising on the ocean .Whatever our struggles and triumphs , however we may suffer them , all too soon they bleed into a wash, just like watery ink on paper.
……………………………………


«Ενάντια σε αυτούς που λατρεύουν τη σκιά τους και νομίζουν πως είναι οι πυρσοί της οικουμένης.
Ενάντια σε αυτούς που κλέβουν το χρώμα της πορφυρής Ανατολής».

Αίγυπτος ,Μ.Ι.Αμπουσινα.