Κόκκινη Βασίλισσα

Κοιτωντας τα αστερια, βλεπεις φως εντονο αλλά και αμυδρό.

Ακολουθεις την καμπυλη μαζας-λαμπροτητας, τους Κηφείδες, αυτούς τους παλλόμενους μεταβλητούς αστερες, με τους αμυδρούς μπροστά τους να αφηνουν ένα λεπτο μηνισκο που φαινεται ανατολικα ή δυτικα…

Συχνα κοιτωντας το στερεωμα του ουρανου, βλεπεις ένα παρελθον, αφου το φως αυτό μπορει να μην υπαρχει πλεον όταν φτανει στα δικα σας ματια

Το φτερουγισμα μιας πεταλουδας στη μια πλευρα του Ατλαντικου, μπορει να προκαλεσει τυφωνα στην άλλη…

Συναντησα, στο ταξιδι μου τυχαια, τον Ερνστ Μαχ, διαπνεοταν παντα από την επιθυμια να συνταιριάσει τη φυσικη με την ψυχολογια.

Μου μιλησε για την αισθηση του προσανατολισμου στο χωρο, που ειχε διαφυγει του Αριστοτελη, απλως πηδας από έναν βατηρα συζητωντας με τη βαρυτητα που ενιοτε τη χανεις…

Στη συζητηση μπαινει και ο Καρλ Ποππερ.

Η συνηθης επιστημη, του προκαλουσε πληξη με τον εγκοσμιο χαρακτηρα της, ακριβως όπως οι περισσοτεροι επιστημονες πληττουν με την ασαφεια της φιλοσοφιας.

Για να είναι επιστημονικη μια προταση πρεπει να μπορει να διαψευσθει.

Ο Αρισταρχος και ο Κοπερνικος  μιλησαν για έναν ακινητο ηλιο και μια κινουμενη γη, κατι που δεν ενδιεφερε τον Ποππερ ουτε με τη σημερινη εκδοχη.

Τον ενδιεφερε πρωτίστως η τόλμη της εικασιας. Ηταν τολμηρη, επειδη ερχόταν σε συγκρουση με ολες τις κοινά αποδεκτές απόψεις της εποχης και τα φαινομενικά δεδομενα των αισθησεων.

Και ηταν και τολμηρή, επειδη δεν ειχαν υπόψη  τους καποιο πραγματοποιήσιμο κρισιμο πειραμα.

Πινει έναν σκετο καφε και μου λεει κατι αξιοπεριεργο.

Κεπλερ, Αινσταιν, Νευτωνας, δεν καταφεραν ποτε να εκπληρωσουν το επιστημονικο τους ονειρο. Ή εστω το μεταφυσικο.

Μεχρι το τελος της ζωης τους εξακολουθούσαν να εργαζονται για το οραμα τους

Εγω, μου λεει ο Ποππερ, ειμαι ταγμενος στην τολμη των προβλεψεων, πλευρών του κόσμου.

Εκεινης της τολμης που διακινδυνευει πραγματικα κατι, να υποβληθει σε δοκιμασια, να αναιρεθει ισως, να συγκρουστει με την πραγματικοτητα.

Ανεβαινω τωρα στο μυθο χιλιαδων ετων με τον αερα, το νερο και τη φωτια και την οσμή εκεινης της αιθέριας ουσίας που περιβάλλει τα παντα.

Με το ιπταμενο χαλι, προσπερνώ τον Μπεικον, τη θερμοτητα και το θειαφι, τις αναθυμιασεις και τον Ερνστ Σταλ, το φλογιστον και ένα κερι που βεβαια δεν καιει στο κενο…

Προχωρω χαιρετωντας Καβεντις και Πρισλυ και χαιρετω την επινοητικότητα του Λαβουαζιε.

Κανω μια στάση εκ νεου στην Αφρικη με τα ματια των θεων, στα ειδωλα της φυλής.

Μα τι θελεις να πεις; ρωτω τον Φρανσις Μπεικον.

Ας πουμε ότι τα αίτια μπορουν να αποκαλυφθουν επαγωγικα…

Καλυτερα να τεμαχιζουμε τη φυση σε μέρη παρα να την αναλυουμε σε αφηρημένες έννοιες

Εκεινο το κώνειο του Σωκρατη, εχει μια διάδοχη σειρα σκεψεων, μου λεει

Η βραδυτητα, η ανεπαρκεια, οι πλανες των αισθησεων…

Και ο Φεινμαν να προσπαθει να καταλαβει, γιατι ο χρονος περνά από το παρελθον και όχι αντιστροφα

Συνεχίζεται...