Καθαρά λόγια, σταράτα, ευανάγνωστα. Ανοιχτά Χαρτιά…
“Ο ποιητής πρέπει να είναι γενναιόδωρος. Το να μη θέλεις να χάσεις ούτε στιγμή απο το υποτιθέμενο ταλέντο σου, είναι σα να μη θέλεις να χάσεις ούτε δραχμή απο τούς τόκους του μικρού κεφαλαίου που σου δόθηκε. Αλλά η Ποίηση δεν είναι Τράπεζα. Είναι η αντίληψη που ίσα-ίσα αντιτίθεται στην Τράπεζα. Εάν γίνεται γραπτό κειμενο, μεταδοτό στούς άλλους, τόσο το καλύτερο. Εάν όχι, δεν πειράζει. Εκείνο που πρέπει να γίνεται και να γίνεται αδιάκοπα, ατέρμονα, χωρίς την παραμικρή διάλειψη, είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία. Η Ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας”.
Και κάτι ακόμη :
“ Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ηλιος και ο Αδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά πρός το φώς το φυσικό που είναι ο Λόγος, και το φώς το άκτιστον που είναι ο Θεός. Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει τούς δρόμους και “φέρεται εγγεγραμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου”.
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει απο τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε. Τον κόσμο της φθοράς πού, έρχεται κάποια στιγμή να δούμε οτι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση”.
Ο. Ελύτης
“Ο ποιητής πρέπει να είναι γενναιόδωρος. Το να μη θέλεις να χάσεις ούτε στιγμή απο το υποτιθέμενο ταλέντο σου, είναι σα να μη θέλεις να χάσεις ούτε δραχμή απο τούς τόκους του μικρού κεφαλαίου που σου δόθηκε. Αλλά η Ποίηση δεν είναι Τράπεζα. Είναι η αντίληψη που ίσα-ίσα αντιτίθεται στην Τράπεζα. Εάν γίνεται γραπτό κειμενο, μεταδοτό στούς άλλους, τόσο το καλύτερο. Εάν όχι, δεν πειράζει. Εκείνο που πρέπει να γίνεται και να γίνεται αδιάκοπα, ατέρμονα, χωρίς την παραμικρή διάλειψη, είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία. Η Ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας”.
Και κάτι ακόμη :
“ Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ηλιος και ο Αδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά πρός το φώς το φυσικό που είναι ο Λόγος, και το φώς το άκτιστον που είναι ο Θεός. Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει τούς δρόμους και “φέρεται εγγεγραμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου”.
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει απο τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε. Τον κόσμο της φθοράς πού, έρχεται κάποια στιγμή να δούμε οτι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση”.
Ο. Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου