Άγρια Φοινικόδεντρα

...Το χτύπημα στην πόρτα ξανακούστηκε, διακριτικό κι επιταχτικό μαζί, καθώς ο γιατρός κατέβαινε στη σκάλα, με το ηλεκτρικό φανάρι να ρίχνει την αχτίδα του μπροστά, πάνω στα καφετιά σκαλιά και στην καφετιά σπηλιά του κάτω χολ. Ήταν ένα παραλιακό σπιτάκι, αν και με δυο πατώματα, και φωτιζόταν με λάμπες πετρελαίου -δηλαδή με μία λάμπα, που η γυναίκα του την είχε φέρει πάνω μαζί τους μετά το βραδινό φαγητό. Κι ο γιατρός φορούσε νυχτικιά πουκαμίσα, όχι πιτζάμες, για τον ίδιο λόγο που κάπνιζε τσιμπούκι, που ήξερε πως δεν του άρεσε και πως ποτέ δε θα του άρεσε, ανάμεσα σε κανένα πούρο που τύχαινε να του προσφέρει κάποιος πελάτης του μες στη βδομάδα, ενώ τις Κυριακές κάπνιζε τα τρία πούρα που ένιωθε πως είχε το δικαίωμα ν αγοράσει μια και ήταν ιδιοχτησία το παραλιακό σπιτάκι καθώς και το πλαϊνό, όπως και η καθαυτό κατοικία του με ηλεκτρική εγκατάσταστη και σουβαντισμένους τοίχους, στο χωριό τέσσερα μίλια πέρα. Επειδή ήσαν τώρα σαράντα οχτώ χρονών, και τον καιρό που ήταν δεκάξι και δεκαοχτώ και είκοσι χρονών, ο πατέρας του του έλεγε (και το πίστευε) πως τσιγάρα και πιτζάμες ήταν για τους λιμοκοντόρους και για τις γυναίκες...

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1997, ο Ουίλιαμ Φόκνερ θα γιόρταζε τα 100 του χρόνια, αν ζούσε. Μια παράξενη σιωπή έχει πάρει τη θέση των εορτασμών με αφορμή αυτή την επέτειο. Και όμως, αν έπρεπε να διαλέξουμε έναν αμερικανό συγγραφέα ως τον πιο σημαντικό του 20ού αιώνα, αναμφίβολα θα καταλήγαμε στον Φόκνερ. Από τους συγγραφείς της αγγλικής γλώσσας ίσως μόνον ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ και ο Τζέιμς Τζόις μπορούν να θεωρηθούν ισάξιοί του ως προς τη μυθοπλαστική τους δεξιότητα και την επίδραση που άσκησαν στις επόμενες γενιές. Η σιωπή αυτή λοιπόν δεν μπορεί παρά να δηλώνει το δέος των κριτικών και του κοινού μπροστά σε ένα μεγαλειώδες, διαχρονικό και αινιγματικό έργο.